பொன்னியின் செல்வனின் தமிழ்க்கனவு – இரண்டாம் பாகம் – அத்தியாயம் 3

ஒரு அரிசோனன்

சோழர் அரண்மனை, தஞ்சை

சாதாரண, ஆனி 28 – ஜூலை 13, 1010

'ஓடுமீன் ஓட, உறுமீன் வருமளவும் வாடியிருக்குமாம் கொக்கு' என்பதுபோல இராஜேந்திரனுக்கும், சிவசங்கர சிவாச்சாரியனுக்கும் இடையில் நடந்த வாட்சண்டையையும், இராஜேந்திரன் வாளைக் கோபமாகத் தூக்கி எறிந்ததையும், கடைசியில் சிவாச்சாரியனுடைய விளக்கத்தைக் கேட்டுவிட்டு, அவனை நண்பனாக ஆக்கிக்கொண்டு, தனக்கு நன்றிசொல்லி வணங்கியதையும் தன் முகத்தில் எந்தவிதச் சலனமுமில்லாமல் பார்த்து ரசித்த கருவூர்த்தேவர், கையை உயர்த்தி இராஜேந்திரனுக்கு ஆசி வழங்குகிறார்.

ஒருவழியாக யாருடைய இரத்தமும் சிந்தாமல் வாட் சண்டை நல்லபடியாக முடிந்ததற்கு தஞ்சைப் பெருவுடையாருக்கு மனதிலேயே நன்றிசெலுத்துகிறாள் சோழமகாதேவி. வழக்கம்போல மௌனமாகப் புன்னகைத்தபடியே கருவூராரின் நாடகத்தைக் கண்டு இரசிக்கிறார், இராஜராஜர். காரணமில்லாமல் எந்தக் காரியத்தையும் அவர் செய்யமாட்டார் என்பது இராஜராஜருக்கு நன்றாகவே தெரிந்திருந்ததால் இந்த நாடகத்தை நடத்தியதற்கான காரணத்தையும் அவராகவே சொல்லட்டும் என்று காத்திருக்கிறார்.

ஒரு அந்தணன் இவ்வளவு திறமையாக வாட்போர் வீரனான இராஜேந்திரனை வாட்போரிலேயே தடுத்து நிறுத்தும் திறன் பெற்றிருப்பதைக் கண்டு வியக்கிறாள் குந்தவைப் பிராட்டி. இவனை இராஜேந்திரனுக்கு நண்பனாகத் தந்தது சோழநாட்டிற்கு நன்மைதரும் செயல் என்றும் அவள் மனதில் தோன்றுகிறது. இந்தப் பிள்ளை பலகாலம் சோழநாட்டிற்குத் தொண்டாற்றவேண்டும் என்று இறைவனை இறைஞ்சுகிறாள்.

"மதுராந்தகா, இந்தக் கட்டை உனக்குக் கொடுத்த பணியாளனை உன் நண்பனாக ஏற்றுக்கொண்டு என்னைச் சிறப்பித்துவிட்டாய்!" என்று இராஜேந்திரனை வாழ்த்திய கருவூரார் சிவாச்சாரியனை நோக்கி, "சிவனே! ஒரு அரசனுக்கு உண்மையான நண்பன் பணியாளனாகத்தான் இருக்கவேண்டும். அவன் உன்னிடம் மகிழ்வுகொண்டு தருவது செல்வம், நிலம், பதவியாக இருந்தாலும், நீ எப்பொழுதும் அவனுக்கு உன் உயிரையும் மகிழ்வுடன் தரச் சித்தமாக இருக்கவேண்டும். இதையும் நீ கற்ற நன்னூல்கள் மூலம் அறிந்திருப்பாய். நீங்கள் இறுதிவரை நண்பர்களாக இருந்து சோழநாடு செழிக்க, சைவம் தழைக்க நற்பணி ஆற்றுங்கள்!" என்று ஆசி நல்குகிறார்.

பிறகு இராஜராஜர் பக்கம் திரும்பி, "அருள்மொழி! நீ எனக்கு அளித்த பணியின் உருவாக்கம்தான் இப்பேழையில் இருக்கிறது" என்று சிவாச்சாரி தன்னிடம் கொடுத்த நீண்ட பேழையைச் சுட்டிக்காட்டுகிறார்.

"மிக்க மகிழ்ச்சி தேவரே! என்னுடைய நீண்டகாலக் கனவுதான் நான் உங்களுக்கு அளித்த திருப்பணி. அதை நிறைவேற்ற என்ன வழி என்று அறியாமல் நான் உங்களை நாடினேன். நான் இரண்டு ஆண்டுகளாகக் காத்திருந்ததற்கு இப்பொழுது தங்களிடமிருந்து விடைகிடைத்திருக்கிறது. இப்பேழையில் என்ன கொணர்ந்திருக்கிறீர்கள்?" என்று கனிந்த குரலில் கேட்கிறார் இராஜராஜர்.

கருவூராரின் விழிச்சுட்டைக் கவனித்த சிவாச்சாரி அவரிடமிருந்து பேழையை வாங்கித் திறந்து, அதன் உள்ளே இருந்த குழலை எடுத்து, மிகப் பணிவுடன் கருவூராரிடம் கொடுக்கிறான்.

அதை இராஜராஜரிடம் நீட்டுகிறார், கருவூரார். இறையருளைப் பெறும் உணர்வுடன் எழுந்து, அதைப் பணிந்து பெற்றுக்கொள்கிறார் இராஜராஜர்.

செம்பினால்செய்யப்பட்டு தங்கமுலாம் பூசப்பட்டதால் பளபளவென்று மின்னியது அக்குழல். அதில் கருவூரார் தன்னிடம் ஒரு குழலை அளிப்பதுபோல வரிவுருவப் படம் தீட்டப்பட்டிருக்கிறது.

அதற்குக் கீழே "திரிபுவனச் சக்கரவர்த்தி இராஜராஜ சோழ தேவருக்கு அவரது குரு கருவூர்த் தேவர் இப்புவியெங்கும் தமிழ் வளர்க்கத் தீட்டிக்கொடுத்த மடலைத் தன்னுள் தரித்த காப்பு" என்று எழுதியிருக்கிறது.

அதைப் படித்த இராஜராஜர் முகம் மலர்கிறது. அந்தக் குழலைத் தன் கண்களில் ஒற்றிக்கொள்கிறார். உடனே அவரது கண்கள் பனித்துக் கண்ணீர் முத்துக்கள் இரண்டு வழிந்து கன்னத்தில் கோடாக இறங்குகின்றன. அவரது உதடுகள் இலேசாகத் துடிக்கின்றன.

மெதுவாகக் கருவூரார்முன் மண்டியிட்ட இராஜராஜர், நன்றி ததும்பும் குரலில், "ஐயா, என் பிறவிப் பயனை அடையும் தறுவாய்க்கு என்னைக்கொண்டு சேர்த்தமைக்கு எப்படி நன்றி சொல்லப்போகிறேன்? நான் சோழ சாம்ராஜ்ஜியத்தைத் தென்குமரி முதல் துங்கபத்திரை வரை விரிவாக்கியது பெரிதல்ல, பெருவுடையாரான சிவபெருமானுக்குத் தென்னாட்டிலேயே மிகப் பெரிய கற்றளி அமைத்துச் சைவம் நிமிர்ந்து நிற்கச் சிவத்தொண்டு செய்ததே பெரிது என்று நினைக்கிறேன். அதைப்போல ஒரு சாலச்சிறந்த பணி, தமிழன்னைக்குச் செய்யவேண்டிய பணி என்று உணர்த்திய தாங்கள் எனக்குக் கொடுக்கும் உடைவாள் இது என்று சிரமேற்கொள்கிறேன்" என்று அக்குழலை மீண்டும் தன் கண்களில் ஒற்றிக்கொள்கிறார்.

ஒரு தகப்பன் தன் செல்லக்குழந்தையின் தலையைப் பாசத்துடன் நீவிவிடுவதுபோல இராஜராஜரின் தலையைப் பரிவுடன் நீவிவிடுகிறார் கருவூரார். குனிந்து அவரது தோள்களைப் பற்றித் தூக்கி நிறுத்துகிறார்.

இராஜராஜர் சொன்னது அனைவருக்கும் புரிந்தாலும், அவர் எதைச் சொல்கிறார், அப்படி என்ன பெரிய திருப்பணிக்கான திட்டம் அக்குழலுக்குள் இருக்கிறது என்று யாருக்கும் புரியவில்லை. இதுவரை இராஜராஜரின் கண்களில் வீரத்தையும், பக்தியையும், அருளையும், கோபத்தையும் மட்டுமே பார்த்தவர்கள், அவர் கண்களில் கண்ணீரைப் பார்த்ததே இல்லை. ஆகவே, அக்குழலில் கண்ணீரை வரவழைக்கும் அளவுக்கு அப்படி என்ன இருக்கிறது என்ற ஆர்வம் இருந்தாலும், அவரது கண்ணீர் மற்றவர்களின் இதயத்தைக் கசக்கிப் பிழிகிறது.

"அருள்மொழி! உள்ளே என்ன இருக்கிறது என்பதைத் தெரிந்துகொள்ளாமலேயே இப்படி உணர்ச்சி வசப்படுகிறாயே! அதில் இருப்பதை நான் நிதானமாக உனக்கு விளக்கவேண்டும். நீ பல கேள்விகளைக் கேட்டு, அதற்கு நான் விளக்கம் தந்த பின்னர் நீ அதை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அதை நிறைவேற்றுவதற்கான வழிமுறைகளை வகுக்கவேண்டும். அதைச் செயல்படுத்த வேண்டும். உட்கார்!" என்று கனிந்த குரலில் இராஜராஜரை நிகழ்காலத்திற்குக் கொண்டுவருகிறார் கருவூரார்.

தன் இருக்கையில் அமர்ந்த இராஜராஜர், "ஐயா, இத்திருப்பணியை முடிக்க எத்தனை காலம் தேவைப்படும்?" என்று குழந்தையைப்போல கருவூராரிடம் வினவுகிறார். அவர் குரலில் துடிப்பு இருக்கிறது.

"சொல்லத்தான் போகிறேன் அருள்மொழி! மதுராந்தகனின் துணையும் அதற்குத் தேவை. அதுமட்டுமல்ல, அவனது வழித்தோன்றல்களும், அவர்களின் வழித்தோன்றல்களும் இத்திருப்பணியைத் தொடர்ந்து செய்துவர வேண்டும். மதுராந்தகா! நீயும் அமர்ந்துகொள்!" என்று இராஜேந்திரனை அமரச் சொல்கிறார் கருவூரார்.

'திருப்பணியா, தமிழுக்குத் திருப்பணியா?' என்று தனக்குள் கேட்டுக்கொண்டபடியே அமர்கிறான், இராஜேந்திரன்.

"கருவூர்த் தேவரே! நானும் மகாராணியாரும் பெருவுடையாரைத் தரிசனம் செய்துவரக் கிளம்புகிறோமே!" என்று எழுந்திருக்கிறாள், குந்தவைப் பிராட்டி. தான் இருக்க வேண்டுமா அல்லது வேண்டாமா என்பதை குந்தவைப் பிராட்டி நாசூக்காகக் கேட்கிறாள் என்பதைத் தெரிந்து கொண்ட கருவூரார், மெல்லப் புன்னகைக்கிறார்.

"ஏனம்மா பிராட்டியாரே! நீ இல்லாமல் இந்தச் சோழ சாம்ராஜ்ஜியத்தில் எதுவும் நடக்குமா? உன் தயவு இருந்தால்தானே இந்தக் கிழவன் அருள்மொழியை எதுவும் செய்யச் சொல்ல முடியும்? பெருவுடையாருக்குக் கோவில்கட்ட ஒரு தூண்டுகோலாக மட்டும் இல்லாமல், அதில் நீ காட்டிய உற்சாகத்தை எவரால் மறக்க முடியும்? மகாராணியாரே! தாங்களும் இப்பணியில் அருள்மொழிக்கு உறுதுணையாக இருந்துவருவதுதான் சாலவும் சிறந்தது" என்று இருவரையும் அங்கேயே இருக்குமாறு பணிக்கிறார்.

"என்னை மிகவும் புகழ வேண்டாம், கருவூர்த்தேவரே! இதைச் செய்யம்மா என்று ஆணை இடுங்கள்!" என்னை நன்றாக இறைவன் படைத்தனன் தன்னை நன்றாகத் தமிழ் செய்யுமாறே என்று திருமூலரும் இயம்பி உள்ளாரே! ஆக, தமிழன்னைக்குச் செய்யும் தொண்டு சைவத்துக்குச் செய்யும் தொண்டல்லவா? அருள்மொழி செய்யப்போகும் இந்தத் தமிழ்த் திருப்பணிக்கு நான் என்றென்றும் துணை நிற்பேன்!" என்று மீண்டும் இருக்கையில் அமர்ந்துகொள்கிறாள் குந்தவைப் பிராட்டி.

"ஐயா! என் இறைவன் எவ்வழி, அவ்வழி நானும். இது தாங்கள் அறிந்ததுதானே!" என்று தன் சம்மதத்தையும் தெரிவிக்கிறாள், சோழமகாதேவி.

இத்தனை பேர்களையும் தன்வசம் ஈர்க்கிறாரே கருவூரார், தன்னை மாட்டிவிடாமல் இருக்கவேண்டுமே என்று மனதிற்குள் வேண்டிக்கொள்கிறான், இராஜேந்திரன்.

"மதுராந்தகா! இந்தத் திருப்பணிக்கு எத்தனை காலம் வேண்டும் என்று அருள்மொழி கேட்டான். அதற்கு இந்தக் கட்டையின் பதிலை நீயும் கேட்டுக்கொள். இந்தப் பணிக்கு மட்டுமல்ல, எந்த ஒரு பெரிய பணியையோ, திட்டத்தையோ சாதித்து நிலைநிறுத்த வேண்டும் என்றாலும் இத்தனைக் காலம் தேவைப்படும்," என்று அவன் தனக்குள் கேட்டது தன் காதில் விழுந்ததுபோல இராஜேந்திரனிடம் சொல்கிறார், கருவூரார்.

"ஐயா, தங்களுக்குத் தெரியாது ஒன்றும் இல்லை. இருந்தாலும் என் மனதில் ஒரு சிறிய ஐயம் தோன்றுகிறது," என்று இழுக்கிறார் இராஜராஜர்.

"உன் ஐயம் மதுராந்தகனுக்குச் சொல்லப்படும் பதிலில் தீர்ந்துவிடும், அருள்மொழி" என்றவர் மேலே தொடர்கிறார்.

"நமக்குச் சிறு வயதிலிருந்து பல விஷயங்கள் போதிக்கப்படுகின்றன. இருந்தாலும், பதினாறு வயதிலிருந்து இருபது வயது வரையில்தான் நாம் சிந்தித்து, வாழும்வழி இவ்வாறுதான் இருக்கவேண்டும் என்ற முடிவை எடுக்கிறோம். ஆகவே, ஒரு குழந்தை பிறந்ததிலிருந்து இருபது வயதுவரை எதைக் கற்றுக் கொள்ளுகிறதோ அதன்படியே நடக்கிறது. அந்தக் குழந்தை பெரிதாகி, இளைஞனாகவோ, இளைஞியாகவோ ஆனவுடன், பொதுவாக இருபதுவயதில் அதற்கு ஒரு குழந்தை பிறக்கிறது. அந்தக் குழந்தைக்கும் இவர்களுக்கு முன்னம் கற்றுக்கொடுக்கப்பட்டதே கற்றுக்கொடுக்கப்பட்டால், அந்தக் குழந்தையும் தனது இருபதாவது வயதில் முன்னர் கற்றுக்கொடுக்கப்பட்டதையே பிடித்துக்கொள்ளும். ஆக இரு தலைமுறைகளாகத் தொடர்ந்து எது கற்பிக்கப்படுகிறதோ, அதுதான் நிலைத்து நிற்கும். ஒரு சமுதாயத்தில் என்ன மாறுதலைச் செய்யவேண்டும் என்று நினைக்கிறோமோ, அதை இருதலைமுறைகள் தொடர்ந்து செய்தால்தான் அந்த மாறுதல் நிலைத்துநிற்கும்" என்று நிறுத்தி இராஜராஜரைப் பார்த்து விழிகளை உயர்த்துகிறார், கருவூரார்.

"ஐயா! எனக்குப் புரிந்தது. இந்தத் திருப்பணி முடியக் குறைந்தபட்சம் இரண்டு தலைமுறைகள் வேண்டும் என்று சொல்கிறீர்கள். அதாவது, நாற்பது ஆண்டுகள்…" என்று இழுத்த இராஜராஜர் முகத்தில் கவலை படிகிறது. "இந்தத் திருப்பணியை என் காலத்தில் முடித்துவிட முடியாதா?"

"அருள்மொழி! நாம் இந்தப் பூத உடலில் எத்தனை நாட்கள் இருக்கப்போகிறோம் என்பது முக்கியமல்ல; எண்பது வயதுக் கிழவன் மாமரம் நடுவது தனக்காகவா? இல்லையே! அது தனது வழித்தோன்றல்களுக்குத்தானே! நீ கட்டுவித்த பெருவுடையார் கோவில் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக உன் சைவப்பணியை உலகுக்குக் பறைசாற்றி நிற்கத்தானேபோகிறது! இறையருள் இருந்தால் உன் பணி நிறைவேறுவதைக் காண முடியாமலா போகும்? உன் கையில் இருக்கும் குழலைத் திற. அதில்தான் உன் திருப்பணியை எப்படித் தொடர்வது என்பது குறித்து எழுதியிருக்கிறது!" என்று கருவூரார் இயம்பியதும் தன் மடியில் உள்ள குழலைத் திறக்கிறார் இராஜராஜர்.

அதிலிருந்து பத்து அங்குல நீளமும், நான்கு அங்குலவிட்டமும் உள்ள தங்கச் சுருள் வெளிவருகிறது. இரு கைப்பிடிகளில் ஒன்றில் நிறையவும், மற்றொன்றில் குறைவாகவும் சுருள் சுற்றப்பட்டிருக்கிறது.

"அருள்மொழி! இந்தச் சுருளில்தான் நமது திருப்பணி முயற்சி என்ன, அது எப்படி நிறைவேற்றப்பட வேண்டும் என்று இந்தக் கட்டை சொல்லியதை இந்தச் சிவன் விரிவாக எழுதியிருக்கிறான்." என்று சிவாச்சாரியைச் சுட்டிக்காட்டுகிறார், கருவூரார்.

"இதைத் தங்கச்சுருளில் எழுதக் காரணம் இருக்கிறது. தில்லை மூவாயிரவர் திருமுறைகளைக் காப்பாற்றி உனக்குக் கொடுத்தாலும், முந்நூறு ஆண்டுகளுக்கு மேல் ஆனதால் அவை சிதிலமாகத் தொடங்கி இருந்ததை நீ பார்த்தாயே! உடனே அவற்றை பல கைப்பிரதிகள் எடுக்கப் பணித்தாயல்லவா! இன்னும் பல நூறு ஆண்டுகள் வெளிவராதிருந்தால் அந்த ஓலைச்சுவடிகள் முழுவதும் அழிந்தல்லவா போயிருக்கும்? ஓலையில் எழுதினால் காலப்போக்கில் அழிந்துபோக வாய்ப்பு இருக்கிறது. செப்பு ஏடுகள் கனமாக இல்லாவிட்டால் காலப்போக்கில் பச்சை பூத்து அழிந்து விடும். வெள்ளியைப் பற்றிச் சொல்லவே வேண்டாம், கறுத்துப் போய்விடும். எத்தனை ஆயிரம் ஆண்டுகள் சென்றாலும் அழியாமல், நமது சந்ததிகளுக்கு உனது இந்தத் திருப்பணியின் திட்டம் கிடைக்கவேண்டும். அதனால்தான் மெல்லிய பொன் சுருள் தேர்ந்தேடுக்கப்பட்டது. இதில் திருப்பணித் திட்டம் போக நிறைய இடம் மிச்சமாகவே விடப்பட்டிருக்கிறது…" தான் சொல்வது அனைவரின் மனத்திலும் பதியச் சிறிது நேரம் கொடுத்தவர், மீண்டும் தொடர்கிறார்.

"இது வாழும் திருப்பணி. நீ சோழ சாம்ராஜ்ஜியத்தை துங்கபத்திரையின் தென்பகுதி வரைதான் விரிவு படுத்தியுள்ளாய். சிங்களத்தீவும் பாதிக்கும் சிறிது மேலாகத்தான் உன்வசம் வந்திருக்கிறது. இதில் வடவேங்கடத்திலிருந்து தென்குமரி வரையிலும், ஈழத்தின் வடபகுதிகளிலும்தான் தமிழ் பேசப்படுகிறது. கருநாட்டில்²⁴ கன்னடமும், துளுவும், ஆந்திரத்தில் தெலுங்கும், நடு, மற்றும் தென் ஈழத்தில் சிங்களமும்தானே வழக்கில் உள்ளது? இதிலும் நம்பூதிரிப் பிராமணர்கள் மேற்குச் சேரநாட்டில் மணிப்பிரவாளம் என்று ஒரு வழக்கைத் துவங்கி உள்ளார்களாம். அவர்கள் சோழ, பாண்டிநாட்டு அந்தணர்கள்போலத் தமிழ்ப்பற்று உள்ளவர் அல்லர். அவர்கள் கொடுந்தமிழில் நிறைய வடசொற்களோடு மட்டுமல்லாமல், வடமொழியின் வினைச்சொற்களையும் தமிழ்ப்படுத்திக் கையாளுகிறார்களாம். இப்படியே போனால் கேரளத்தில் அந்த மணிப்பிரவாளமே திரிந்து, வேறு தனிமொழியாகும் வாய்ப்பும் ஏற்படலாம். ஆகவே, உனது திருப்பணியைத் தொடங்கத் தகுந்த காலம் இதுதான்."

——————————————————–

[24    பழங்காலத்தில் தற்பொழுதைய கர்நாடக மாநிலத்தைக் "கருநாடு" என்று தமிழர்கள் அழைத்தனர்]

இராஜேந்திரனுக்குத் தலை சுற்றியது. இது என்ன புதுமாதிரிப் பணியில் ஈடுபட முயல்கிறார் நம் தந்தை? கருவூரார் வேறு, இரண்டு தலைமுறை, தான், தனது வழித்தோன்றல்கள், ஆயிரம் ஆண்டுகள் தொடரும் திருப்பணி என்று குழப்புகிறாரே! அரசர்கள் நாட்டின் எல்லையை விரிவுபடுத்துவதிலும், தங்கள் புகழ் நிலைக்குமாறு பெரிய கற்றளிகள், சாலைகள் என்று கட்டுமானங்களில் ஈடுபடாமல், தமிழ்ப் பண்டிதர்கள் மாதிரி தமிழைக் கற்றுக்கொடுக்க கருநாடு, ஆந்திரம், தெற்கு ஈழம், மேற்குச் சேரநாட்டுக்குச் செல்லுங்கள் என்கிறாரா என்று சிந்திக்க, சிந்திக்க அவனுக்கு ஒன்றும் புரிபடவில்லை.

"மதுராந்தகா! கத்தியை மட்டும் சுழட்டினால் போறாதப்பா. அதைவிடச் சிறந்த ஆயுதமான புத்தியையும் சுழற்றவேண்டும். வாளினால் வெல்ல முடியாத வீரனையும் அணங்குகள் தன் கயல்விழிகளின் கூரிய பார்வையால் கட்டிவிடுவார்கள் என்பது உனக்கு தெரியாததா?" என்று குறும்புடன் இராஜேந்திரனிடம் திடுமென்று அவர் சொன்னது மற்றவருக்குப் புரியவில்லை, அவனுக்குத்தான் புரிந்தது. தன்னைச் சீண்டுவது தன் சிந்தனையை அலைபாய விடாமலிருக்க அவர் கையாளும் தந்திரம்தான் என்று அறிந்ததும் உடனே கடகடவென்று நகைக்கிறான் இராஜேந்திரன்.

"நீங்கள் சொல்வது எனக்கு முழுவதும் விளங்கவில்லை ஐயா! இந்தத் திருப்பணியின் நோக்கம் என்ன என்று விரிவாகச் சொன்னால் என்போன்ற வீரர்களுக்கு எளிதாக இருக்கும். முதலில் இது தந்தையின் திருப்பணி என்றும், அவர் இத்திருப்பணியைச் செய்வதற்காக நான் அரசுப்பட்டம் ஏற்கவேண்டும் என்றும் சொன்னீர்கள். அதற்குப்பிறகு இது இரண்டு தலைமுறைப் பணி என்றீர்கள். கடைசியில் இது ஆயிரமாயிரம் ஆண்டும் தொடரக்கூடிய வாழும் திருப்பணி என்றும் உரைக்கின்றீர்கள். எனக்குத் தெளிவு தேவை ஐயா, தெளிவு தேவை!" என்று தன் குழப்பத்தை எடுத்து உரைக்கிறான் இராஜேந்திரன்.

"மதுராந்தகா! சைவத்திருப்பணி என்று ஆரம்பித்தது? அது எப்பொழுது முடியப் போகிறது?" கேள்வி பிறக்கிறது கருவூராரிடமிருந்து.

"பெரிய பாட்டனார் விஜயாலய சோழர்…" என்று இழுத்த இராஜேந்திரனை இடைமறித்த இராஜராஜர், "அது எப்பொழுது தொடங்கியது என்று சொல்ல இயலாது, இராஜேந்திரா! அது தலைமுறை தலைமுறையாகத் தொடர்கிறது. அது உன்காலத்திலும் தொடரும், உன் வழித் தோன்றல்கள் காலத்திலும் தொடரத்தானே போகிறது!" என்கிறார்.

"பாண்டியர்களையும், சேரர்களையும், சாளுக்கியர்களையும், இன்னும் இந்தப் பாரத மண்ணில் தோன்றிய எண்ணற்ற மன்னர்களையும், தமிழ்நாட்டின் நாயன்மார்களையும், சமயகுரவர்களையும் விட்டுவிடலாமா?" என்று தொடர்கிறார், கருவூரார்.

"சைவப்பணி வாழும் திருப்பணி. சைவம் மட்டுமல்லாமல், வைணவ, சமண, புத்த சமயங்களும் தமிழ்ப்பணிசெய்து வருகின்றன. தமிழில் எத்தனை பக்திப் பாடல்கள், பிரபந்தங்கள், காவியங்கள், இலக்கணங்கள் எழுதப்பட்டு வருகின்றன? இவை எல்லாம் தமிழ்ப்பணிதானே! புலமை பெற்ற மன்னர்களும் இருக்கிறார்கள், புலவரை ஆதரிக்கும் மன்னர்களும் இருக்கிறார்கள். இருந்தபோதிலும் அருள்மொழியின் நோக்கு, தொலைநோக்கு. இப்பொழுது தமிழ்நாட்டிலேயே தமிழ் சுருங்கும் நிலையைத் தவிர்த்து, சோழப் பேரரசு முழுவதும் தமிழ்கூறும் நல்லுலகமாக ஆக்குவதே அவனது திருப்பணியாகும். அவன் குறிக்கோள் சோழப் பேரரசு மட்டுமல்ல, இப்பாரதமே தமிழ் கூறும் நல்லுலகம் ஆகவே, மீண்டும், ஆக்கப்படவேண்டும் என்பதுதான். இப்பொழுது புரிகிறதா மதுராந்தகா?"

"புரிகிறது ஐயா! ஆனால் வாளெடுத்துப் போர்புரிந்து சோழ சாம்ராஜ்ஜியத்தைப் பரப்புவதுபோல மக்களைக் கத்தியைக் காட்டி, மிரட்டி, தமிழைப் பேசவைக்க முடியுமா? எனது மருமகன் நரேந்திரனே தமிழைச் சரியாகப் பேசுவதில்லை என்று தங்கை குந்தவி புகார் செய்து சேதி அனுப்பியிருக்கிறாள்!" என்று விவாதிக்கிறான் இராஜேந்திரன்.

"அந்த நிலையைத் தவிர்ப்பது எப்படி? தமிழை நிலைநாட்டுவது மட்டுமன்றி; அவளை அனைவரும் தாயாக வரிப்பது எப்படி என்றுதான் நாம் இப்பொழுது விவாதிக்கிறோம் இராஜேந்திரா! ஆகவே, நீ அமைதி காப்பாய்!" என்று புன்னகையுடன் இராஜராஜர் சொன்னாலும், அவர் தன்னைக் கன்னத்தில் அறைந்தது போலத்தான் உணர்கிறான் இராஜேந்திரன்.

சோழ சாம்ராஜ்ஜியத்திற்குச் சக்கரவர்த்தியாக அறிவிக்கப்போவதற்குச் சம்மதித்துவிட்டுச் சிறிது நேரம் சென்று நம்மை இத்தனை பேர் முன்னால் ஒரு சிறுவனைப் போல் நடத்துவதா…?

அமைதியாகி விடுகிறான், இராஜேந்திரன்.

அவன் முகத்தில் இதுவரை இருந்த ஆர்வம், உற்சாகம், பங்குபெறும் தன்மை எல்லாம் மறைந்துவிடுகிறது. தன் சொற்களுக்கு மதிப்பு இல்லையா, தனக்குப் பேசத்தெரியாது என்று தந்தைக்கு நினைப்பா அல்லது அவரது திருப்பணியைத் தான் விரும்பவில்லை என்று நினைத்துக்கொண்டு தன்னை அடக்க முயற்சிக்கிறாரா என்று நினைத்தால் அவனுக்கு ஆத்திரமும், எரிச்சலும் உண்டாகிறது.

அவன் அதை என்னதான் அடக்கிக்கொண்டாலும் அவனது முகவாட்டம் குந்தவைப் பிராட்டிக்கும், கருவூராருக்கும் தெரியாமல் போகவில்லை.

என்னதான் பிள்ளையானாலும், மற்றவர்முன் சட்டென்று "அமைதி காப்பாய்!" என்று சொல்வது "வாயை மூடிக்கொள்!" என்பதற்கு ஈடாகாதா, இப்படிச் சொல்லக்கூடாது என்பதை சோழ சாம்ராஜ்ஜியச் சக்கரவர்த்தியான தனது தம்பிக்கு எப்படி எடுத்து உரைப்பது என்று கலங்குகிறாள், குந்தவைப் பிராட்டி.

அங்கு ஒரு சங்கடமான அமைதி நிலவுகிறது.

வாய்விட்டுச் சிரித்து அந்த அமைதியைக் கலைக்கிறார், கருவூரார்.

"அருள்மொழி! தந்தை என்ற முறையில் உனக்கு இருக்கும் உரிமையைவிட, தமிழ்த்திருப்பணியை மதுராந்தகன் தொடர்ந்து நிறைவேற்றுவது அதைவிட முக்கியம் அல்லவா? வருங்காலச் சோழச் சக்கரவர்த்தி தனது தந்தையின் ஆசானிடம் திருப்பணியை நிறைவேற்றுவதில் உள்ள இடையூறுகளை எடுத்து உரைப்பது அவனது கடமை அல்லவா?"

மீண்டும் தொடர்ந்து சிரிக்கிறார், கருவூரார்.

"அனைவரும் நன்கு உண்டு உறங்கி ஓய்வெடுத்துக்கொள்ளுங்கள். நாளை மதிய ஆராதனைக்குப் பிறகு பெருவுடையார் கோவில் மண்டபத்துக்கு அருகில் இருக்கும் இந்தக் கட்டையின் குடிலில் நமது திருப்பணியைப் பற்றித் தொடர்ந்து பேசுவோம். மதுராந்தகா! இரவு முழுவதும் நன்கு சிந்தித்து உன்னுள் எழும் இன்னும் பல ஐயங்களையும் கொண்டுவா. அவற்றைக் களைவது பற்றியும் விவாதிப்போம்!" எழுந்துகொண்டு இராஜராஜரிடம் கைகளை நீட்டுகிறார்.

தயக்கத்துடன் தங்கச்சுருளைக் குழலில் செருகிக் குழலின் வாயை மூடிக் கருவூராரிடம் கொடுக்கிறார், இராஜராஜர். கருவூரார் பதிலே பேசாமல் அதைப் பேழையில் வைத்துச் சிவாச்சாரியிடம் கொடுத்துவிட்டு நடக்கிறார்.

இராஜராஜரையும், இராஜேந்திரனையும் பணிந்த பிறகு, மகாராணி, குந்தவைப் பிராட்டி இவர்களுக்குத் தலை சாய்த்துவிட்டு கருவூராரைப் பின்தொடர்கிறான், சிவாச்சாரி.

வெண்ணெய் திரண்டு வரும்பொழுது தாழி உடைகிறதோ என்று கவலைகொள்கிறார், இராஜராஜர். இராஜேந்திரன் அருகே சென்று அவன் தோளில் கையை வைத்து இலேசாக அழுத்துகிறார்.

அவரைத் திரும்பிப் பார்க்கிறான், இராஜேந்திரன். இருவரின் உதடுகளும் துடிக்கின்றன, கண்கள் மௌனமாகப் பேசிக்கொள்கின்றன, ஒலியெழுப்பாமல்…

"இராஜேந்திரா! நான் என்றுமே உன்னை எனது சிறுவனாக நினைத்து வந்துவிட்டேனடா. அது தவறுதான்!"

"இல்லை, தந்தையே! தனியாக இருக்கும்பொழுது நான் என்றும் உங்களுடைய சிறுவன்தான்!"

"இந்தத் திருப்பணியின் ஆர்வத்தில் அது எனக்குச் சற்று மறந்து போய்விட்டதடா!"

"அது எனக்கும் தெரியும், தந்தையே! அன்னையும், அத்தையாரும், அரசகுருவும் எனக்கு உங்களைப்போலத்தான். இருந்தாலும் சிவாச்சாரி முன்னிலையில்…"

"தெரியுமடா கண்ணா! ஆர்வத்தில் அவனை மறந்துவிட்டேன்!"

"தெரிந்து கொண்டேன், தந்தையே!"

"நீ என் கண்ணின் மணியடா, இராஜேந்திரா!"

"அறிவேன், தந்தையே!"

"இந்த மோசமான நிலைமையை மறந்துவிடுவோமடா!"

"அப்படியே, தந்தையே…!"

தன் தோளில் வைத்த இராஜராஜரின் கையின்மேல் தன் கையை வைத்து அழுத்துகிறான், இராஜேந்திரன். இருவரும் சிறிதுநேரம் அப்படியே இருந்து விட்டு ஒருவரையொருவர் ஆரத் தழுவிக்கொள்கிறார்கள்.

குந்தவைப் பிராட்டி அவர்கள் இருவரையும் தழுவிக்கொள்கிறாள். சோழமகாதேவியின் கண்களில் ஆனந்தக் கண்ணீர் திரள்கிறது.

இராஜேந்திரன் அவர்களிடமிருந்து விடைபெற்று, அரண்மனையில் தன் வளாகத்திற்குச் செல்கிறான்.

இராஜராஜரின் தமிழ்த் திருப்பணியில் இருந்த ஆர்வமும் உற்சாகமும் திடுமென்று தனக்குச் சற்றுக் குறைந்திருப்பது – தன் தந்தை மற்றவர்முன் "அமைதி காப்பாய்!" என்று சொன்னதனாலா என்று நினைத்துப் பார்க்கிறான்.

இப்போது இருக்கும் மனநிலையில் அதைப் பற்றிச் சிந்திப்பதைவிட, தனக்கு நண்பனாகக் கிடைத்த சிவாச்சாரியை எதிர்காலத்தில் எப்படித் தனது திட்டங்களில் பங்குபெறச் செய்யலாம் என்பதில் சிந்தனையைச் செலுத்துவதே நல்லது என்று எண்ணியபடி தன் விளாகத்தை அடைகிறான்.

"தந்தையே! இவ்வளவு விரைவில் திரும்பிவிட்டீர்களே! கருவூர்த்தேவரும், அத்தையாரும் உங்களுடன் சென்றதால் நீங்கள் நெடுநேரம் அவர்களுடன் இருப்பீர்கள் என்றல்லவா நினைத்தேன்" என்ற மகள் அம்மங்கையின் குரல் அவனை நிகழ்காலத்திற்கு ஈர்க்கிறது.

எட்டு வயதான இரண்டாம் மகளைக் கண்டதும் அவன்முகம் மலர்கிறது. கைகளை நீட்டுகிறான். ஓடிவந்து அவனைக் கட்டிக்கொள்கிறாள் அம்மங்கை.

"கருவூரார் எங்களுக்கு வலுக்கட்டாயமாக ஓய்வு கொடுத்துவிட்டாரம்மா! நாளை மதியவழிபாட்டுக்குப் பின்னர் அவரை மீண்டும் சந்திக்கச் செல்லப்போகிறோமம்மா!" என்று அவளது கன்னத்தை நிமிண்டியபடி பதில்சொல்கிறான், இராஜேந்திரன்.

"அதுசரி, உன் அக்கா நங்கை எங்கே?" என்று கேட்கிறான். மூத்தமகளின் முழுப்பெயர் அருள்மொழிநங்கை என்றாலும், தந்தையின் பெயரைச் சொல்வது மரியாதை இல்லை என்பதால் நங்கை என்று மட்டுமே சுருக்கி விளிக்கிறான்.

"அக்காவைப் பற்றிக் கேட்காதீர்கள், தந்தையே! எப்பொழுது பார்த்தாலும் தேவாரம், திருவாசகம் என்று பாடிக்கொண்டு, சிவபூசை செய்துகொண்டு இருக்கிறாள். அரசகுமாரியாக மட்டும் இல்லாவிட்டால் கோவிலே கதியாகக் கிடப்பாள். நீங்கள் அவளுக்கு ஒரு சிறிய சிவன் கோவில் கட்டிக்கொடுத்துவிட்டால் நல்லது என்று எனக்குப்படுகிறது!" குறும்பாகப் பதில்கூறுகிறாள் அம்மங்கை.

"இப்படியெல்லாம் பேக்கூடாது மங்கை! பதினேழு வயதான அவளுக்கும் திருமண வயது வந்துவிட்டது. தமக்கை என்ற மரியாதையைக் காட்டவேண்டும், நீ!" என்று மகளைச் செல்லமாகக் கடிந்துகொள்கிறான்.

"நீங்கள் கொஞ்சம் அக்காவைக் கட்டுப்பாட்டில் வைக்கவேண்டும். இல்லாவிட்டால் அவள் ஒரு சிவனடியாரைத் திருமணம்செய்துகொண்டு, அரச வாழ்வையே விட்டுவிட்டாலும் விட்டுவிடுவாள்!" என்று குறும்பாகச் சொன்னது இராஜேந்திரனின் மனத்தில் சிறிய கலக்கத்தை உண்டுபண்ணுகிறது. நங்கையைப்பற்றி அவள் தாயான இளையராணி பஞ்சவன்மாதேவியிடத்தில் பேசவேண்டும் என்று முடிவு செய்துகொள்கிறான்.

"தந்தையே! அண்ணன்மார்கள் இருவரும் வந்திருக்கிறார்கள். அன்னையார் அவர்களிடம் பேசிக்கொண்டு உள்ளார்கள்," என்று மங்கை தெரிவிக்கவும், இராஜேந்திரனின் இருபுதல்வர்களும் அவர்கள் எதிரில் வரவும் சரியாக இருக்கிறது.

"வணக்கம், தந்தையே!" என்று தலைசாய்த்து வணங்குகின்றனர், இருவரும். பதினைந்து வயதான இராஜாதிராஜனையும், பன்னிரண்டு வயதான இராஜேந்திரதேவனையும் கைகளுக்கு ஒருவராகத் தழுவிக்கொள்கிறான் இராஜேந்திரன்.

போர்ப்பயிற்சிக்காகச் சென்றிருந்த இருவரும் விடுமுறையில் அரண்மனைக்கு வந்திருப்பது அவனுக்கு மகிழ்வைத் தருகிறது. அவர்களைப் பார்த்துக் கிட்டத்தட்ட ஓராண்டு ஆகிறது. பெருவுடையார் கோவில் குடமுழுக்குக்கூட அவர்களால் வர இயலாது போய்விட்டது. இன்னும் சில ஆண்டுகள் சென்றால் அவர்களும் சோழப்பேரரசின் தூண்களாக நின்று தனக்கு உதவியாகப் போரிடுவார்கள் என்பதை நினைக்கும்பொது அவனுக்குப் பெருமையாகவே இருக்கிறது.

அவர்களைப் பார்த்தவுடன் அவனுக்கு சற்றுமுன் ஏற்பட்ட மனக்கலக்கம்கூட நீங்க ஆரம்பிக்கிறது. இவர்களை ஒருகாலும் தான் நடத்தப்பட்டதைப்போல நடத்தக் கூடாது என்று மனதிற்குள் உறுதிசெய்துகொள்கிறான்.

"வெற்றிமாது என்றும் உங்கள் துணையாக இருப்பாளாக!" என்று வாழ்த்தியவன், "உங்களது போர்ப் பயிற்சி எவ்வாறு இருந்தது? என்னென்னவெல்லாம் கற்றுக்கொண்டீர்கள்?" என்று கேட்கிறான்.

"தந்தையே! கடந்த ஓராண்டாகத் தங்கள் சொற்படி நாங்கள் கடற்படையில் பயிற்சி பெற்றோம். நக்காவரம்²⁵ வரை சென்று வந்தோம். கடல்நீச்சல், நாவாய்ப் போர், கயிறு மூலம் ஒரு கப்பலிலிருந்து மறு கப்பலுக்குச் செல்லுதல், கடலுள் முக்குளித்து நெடுநேரம் நீஞ்சிச் செல்லுதல், கப்பல் ஓட்டுதல், இரண்டு மூன்று நாள்கள் கடலையே நம்பி மீன்பிடித்து அவற்றையே உணவாகக்கொண்டு உயிர்வாழ்தல் முதலியவற்றைக் கற்றோம்!" என்று பதிலளிக்கிறான், இராஜேந்திரதேவன். மூத்தவன் இராஜாதிராஜன் அதிகம் பேசாதவன் ஆதலால், தம்பியையே பெருமைபேசிக்கொள்ள விட்டுவிடுகிறான்.

"அய்யோ! பச்சை மீன்களையாத் தின்று உயிர்வாழ்ந்தீர்கள்? நீங்கள் சொல்வதைக் கேட்டாலே எனக்கு வயிற்றைப் புரட்டுகிறது!" என்று மூக்கைச் சுளிக்கிறாள், அம்மங்கை.

———————————————-

[25  தற்போதைய அந்தமான், நிக்கோபார் தீவுகளின் சோழர்காலப் பெயர்]

"மீனைப் பாண்டியர்களின் தலைகள்²⁶ என்று நினைத்துக்கொண்டோம் தந்தையே! அப்பொழுது பச்சை மீனை உண்கிறோமே என்ற அருவருப்பு தெரியவில்லை!" என்று பெருமையுடன் சொல்கிறான் இராஜேந்திரதேவன்.

பதினைந்தும், பன்னிரண்டு வயதும் ஆன தன் புதல்வர்கள் பேசும் வீரப்பேச்சு இராஜேந்திரனுக்குப் பெருமிதத்தை வரவழைக்கிறது.

"மகிழ்வடைந்தேன், புதல்வர்களே!" என்று பெருமையாக அவர்களை அணைத்துக்கொள்கிறான். "உங்கள் பாட்டனார் இதைக் கேட்டால் மிகவும் பூரித்துப்போவார். சில நாள்கள் திரைகடலில் யார் உதவியும் இன்றி உயிர்வாழ்ந்திருப்பது உங்களுக்கு நிறைய மனஉறுதியைக் கொடுத்திருக்கும். இதை ஏற்பாடு செய்த கடற்படை அரையருக்கு என் வாழ்த்துக்களைத் தெரிவிக்க வேண்டும்!" என்று மனம்விட்டுப் பாராட்டுகிறான்.

"எங்கே எங்களைத் தனியாகவிட்டார்கள், தந்தையே?" என்று முதன்முதலாக வாயைத் திறந்து அலுத்துக்கொள்கிறான் இராஜாதிராஜன். "எங்களைச் சுற்றிச் சுற்றி பத்து நாவாய்கள் மிதந்துகொண்டே இருந்தன. அவை எங்கள் கண்களை விட்டு அகலவே இல்லை. வெளியில் செல்லும் பருவப் பெண்களுக்குத் துணைபோகும் மூதாட்டிகள் மாதிரி எப்போதும் எங்களைச் சுற்றிச் சுற்றி வந்துகொண்டே இருந்தன அந்த நாவாய்கள்!"

"பெண்கள் என்றால் உங்களுக்கு அவ்வளவு இளக்காரமா? வவ்வவ்வே!" என்று அழகுகாட்டுகிறாள் அம்மங்கை. அவளை அடிப்பதுபோல விளையாட்டாகக் கையைச் சிரித்தபடியே ஓங்குகிறான் இராஜேந்திரதேவன்.

"உன் வீரத்தை ஒரு பெண்ணிடம் காண்பி! வவ்வவ்வே!" என்று மீண்டும் அழகுகாட்டியவாறே தந்தையின் இடுப்பில் இருந்த பிச்சுவாவை எடுத்து ஓங்குகிறாள் அம்மங்கை.

இராஜாதிராஜனின் கை மின்னலைப்போல விரைந்து கண்மூடிக் கண் திறப்பதற்குள் அம்மங்கையின் மணிக்கட்டை இறுகப்பற்றுகிறது. அந்த இறுக்கத்தின் வலி தாங்காமல் பிச்சுவாவைத் தளரவிடுகிறாள் அம்மங்கை. சிரித்தபடியே அப்பிச்சுவாவை நுனியில் பற்றித் தன் கைக்குக் கொண்டுவருகிறான், இராஜாதிராஜன்.

போர்ப்பயிற்சி பெற்று இறுகிய அவனது கைகளின் பிடியைத் தாங்கமாட்டாது, "ஆ!" என்று பெரிதாகக் குரல் கொடுக்கிறாள் அம்மங்கை. உடனே தன் பிடியை விடுகிறான் அவளது அண்ணன்.

"அரச குமாரனைத் தாக்கும் எண்ணத்துடன் பிச்சுவாவை எடுத்தது முதல் குற்றம். சோழச் சக்கரவர்த்தியான இராஜேந்திரரின் பிச்சுவாவைத் திருடியது இரண்டாவது குற்றம். இந்த இரண்டு அரச குற்றங்களுக்காக உன் வாழ்நாள் முழுவதும் உன்னை என் இதயச் சிறையில் அடைத்துத் தண்டனை விதிக்கிறேன்!" என்று குறும்பாக முழக்கமிடுகிறான் இராஜாதிராஜன்.

மூன்று ஆண்களும் கலகலவென்று நகைக்கிறார்கள். அவனது பிடியினால் சிவந்துபோன மணிக்கட்டைத் தடவிக்கொண்டே அவர்களின் சிரிப்பில் கலந்துகொள்கிறாள் அம்மங்கை.

"தந்தையே! பாட்டனாரைச் சென்று பார்த்துவிட்டு வருகிறோம்!" என்று இருவரும் விடைபெற்றுக்கொள்கிறார்கள். மகளின் தோளில் கையைப் போட்டுக்கொண்டவாறு அந்தப்புரத்தினுள் நுழைகிறான், இராஜேந்திரன்.

—————————————————-

[26  மீன் பாண்டியர்களின் அடையாளம் ஆனதால்,  அது பாண்டியர்களுக்கு ஒப்பிடப்படுகிறது]

 'நமச்சிவாய வாழ்க! நாதன் தாள் வாழ்க!

இமைப்பொழுதும் என் நெஞ்சில் நீங்காதான் தாள் வாழ்க!

கோகழியாண்ட குருமணி தன் தாள் வாழ்க!

ஏகன் அநேகன் இறைவனடி வாழ்க!'

இனிமையான குரலில் அருள்மொழிநங்கை திருவாசகம் ஓதும் குரல் கேட்கிறது. அருள்மொழிநங்கையின் குரலுக்கு இணைந்தவாறு வீணையின் நாதமும் ஒலிக்கிறது.

மனக்கலக்கத்தோடு திரும்பிய அவனது மனதிற்கு அவளது பாட்டு அஞ்சனமாக இருக்கிறது. சந்தன மணமும், குங்கிலிய மணமும் கலந்து அவனது நாசியைத் துளைக்கின்றன.

அவனையும் அறியாமல் மனம் ஒருவித அமைதியைப் பெறுகிறது.

சிறு மேடையில் பஞ்சலோகத்தில் செய்யப்பட்ட மூன்றடி உயரமுள்ள தில்லை நடராஜரின் திருவுருவம் காட்சி அளிக்கிறது. அது பொன்னாலும், மணியாலும், தங்கப்பூண் பிடித்த உருத்திராட்ச மாலைகளாலும் நன்கு அலங்கரிக்கப் பட்டிருக்கிறது. சிவனுக்கு உரித்தான கொன்றைப் பூமாலை பெரிதாகக் கழுத்தில் தொங்குகிறது. வலதுபக்கம் சிவகாமி அம்மனின் சிறிய பஞ்சலோகச் சிலையும், சைவ சமயகுரவர் நால்வரின் பதுமைகளும் இருபக்கமும் விளங்குகின்றன. இறைவனார்க்கு முன்னர் முவ்வகைப் பழங்களும், மலர்களும் தங்கத்தட்டுகளில் நிரப்பி வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அருள்மொழிநங்கைக்கு அருகில் இராஜேந்திரனின் மூன்று மனைவியர்களான திரிபுவன மகாதேவி, வீரமாதேவி, பஞ்சவன் மகாதேவி ஆகியோர் கண்களை மூடி சிவபுராண ஓதுதலில் ஆழ்ந்திருக்கிறார்கள்.

பணிப்பெண்கள் சாமரம் வீசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.

தான் நுழைவதைக் கண்டதும் மரியாதைசெய்ய முயன்ற பணிப்பெண்களைக், கையால் வாயை மூடிச் சைகைசெய்து காட்டுகிறான் இராஜேந்திரன். ஓதிமுடிக்கும் வரை அமைதியாக அம்மங்கையுடன் கைகூப்பி நிற்கிறான்.

பதினைந்து நிமிடங்களில் சிவபுராண ஓதுதல் முடிகிறது. பூசை முடிந்ததும், ஆடலரசனை வணங்கி எழுந்தவர்கள் இராஜேந்திரனைக் கண்டு திடுக்கிடுகிறார்கள்.

எவ்வளவு நேரமாக அவனை நிற்கவைத்து விட்டோம் என்ற மரியாதை கலந்த பரபரப்பு அவர்களிடம் தென்படுகிறது. அனைவரும் எழுந்து நிற்கிறார்கள்.

கையை அமர்த்தி பரபரப்பு வேண்டாம் என்று புன்னகையுடன் சைகை செய்த இராஜேந்திரன், அருள்மொழிநங்கை தன்னிடம் பரிவுடன் கொடுத்த மலர்களை இறைவனின் காலடியில் வைத்துத் தானும் கைகூப்பி வணங்குகிறான்.

அவன் கால்களில் விழுந்து வணங்குகிறாள் அருள்மொழிநங்கை. அவள் தலையில் கைவைத்து ஆசி நல்குகிறான் இராஜேந்திரன்.

"நங்கை! உன் திருவாசக ஓதுதல் மிகவும் இனிமையாக இருந்ததம்மா. போரில் எத்தனை விழுப்புண்கள் ஏந்தி வந்தாலும் உன் இனிய குரல் அதை ஒரு நிமிடத்தில் ஆற்றும் வல்லமை பெற்றது அம்மா!" என்று நிறைந்த மனதுடன் மகளை வாழ்த்துகிறான் இராஜேந்திரன்.

"தந்தையே! என்னை மிகவும் புகழ்கிறீர்கள். எனக்குக் குரலை அளித்தவன், ஆடலரசன். என்னைப் பாடுவிப்பவனும் அவனே. என்னை இவ்வுலகில் வழிநடத்திச் செல்வதும் அவனே. இவ்வுலகமே போரில்லாமல் அவன் புகழ்பாடி மகிழ வேண்டும் என்பதுதான் எனது விருப்பம். போர் இல்லாதுபோனால் யாரும் விழுப்புண்களைத் தாங்கவேண்டிய அவசியம் இல்லையே!" என்று தங்க நாணயம் உருண்டோடும் குரலில் கனிவுடன் பதிலளிக்கிறாள் அருள்மொழிநங்கை.

அவளது நெற்றியில் மூன்று சிறிய திருநீற்றுக் கோடுகளின் நடுவில் சிவந்த குங்குமம் காட்சி அளிக்கிறது. சுருண்ட கருங்குழல் பெரிய முடிச்சாகப் பின்னால் முடியப்பட்டிருக்கிறது. வில்லாக வளைந்த அடர்ந்த கரும்புருவங்களுக்குக் கீழே கருணைததும்பும் பெரிய விழிகள்; எடுப்பான நாசி, கொவ்வைப் பழத்தை ஒத்த உதடுகள்; அரசகுமாரியாக இருந்தாலும் அணிகலன்கள் மிகவும் குறைவாகவே அவளிடம் காணப்படுகின்றன். கருமை நிறக்கலப்பு கொஞ்சம் அதிகமாக இருந்தாலும், இறையழகு அவளிடம் நிறையக் காணப்படுகிறது. கிறங்கவைக்கும் அழகல்ல, அருள்மொழிநங்கையின் அழகு – கைகூப்பி வணங்கவைக்கும் அழகு.

"இல்லையம்மா இல்லை! உன் குரலுக்குமுன் பாடலில் வல்ல விறலியர்கள்கூட தோற்றுப்போவார்கள்! நீ வேண்டியபடி போரில்லா உலகம் ஏற்படத்தான் நாங்கள் குழப்பம் செய்யும் கசடர்களைப் போரிட்டுக் களையவேண்டி உள்ளது. அதற்குத்தான் உன் பாட்டனாரும் நானும் முனைந்துவருகிறோம்" என்று மனங்கனிந்து பதில்சொல்கிறான், இராஜேந்திரன்.

***

(தொடரும்)