சிறுகதை: உன்னை வென்றால் போதுமே!

"கண்ணா, நீ ஜெயிக்க வேண்டியது இந்த உலகத்துல இல்ல. உனக்குள்ள இருக்குற அந்த மன அழுத்தத்துலதான்," - கணேஷ் அப்பா சொன்ன வார்த்தைகள் அவன் காதுல ஒலிச்சிட்டே இருந்துச்சு.

கணேஷ், ஒரு பெரிய சாஃப்ட்வேர் கம்பெனில வேலை பார்த்தான். வார இறுதி நாட்களிலும், அவனுக்கு வேலை இருந்துச்சு. மன அழுத்தம், அவனை ஒரு இருட்டு அறையில அடைச்சு வச்சது போல உணர்ந்தான். வீட்டுல, அப்பா, அம்மா, மனைவி, குழந்தைகள்னு எல்லாரும் அவன்கிட்ட பேசணும்னு நினைப்பாங்க. ஆனா, அவனுக்கு அவனோட இருட்டறையில இருந்து வெளியே வரத் தோணல.

ஒருநாள், கணேஷ், அவனோட வாழ்க்கையை முடிக்கலாம்னு முடிவு செஞ்சான். அவன் மொட்டை மாடியில நின்னு, கீழே பார்த்தான். அவன் கண்கள்ல கண்ணீர். அப்போ, அவனோட மனசுக்குள்ள ஒரு குரல் ஒலிச்சது.

"கண்ணா, நீ வாழ்க்கையை முடிச்சுக்க விரும்பறது, இந்த உலகத்துல உள்ள மன அழுத்தத்துல இருந்து தப்பிக்க. ஆனா, தப்பிக்கிறது ஒரு முடிவு அல்ல. அது ஒரு தோல்வி. நீ ஜெயிக்க வேண்டியது அந்த மன அழுத்தத்தை," – அந்தக் குரல் சொன்னது.

கணேஷ் குழப்பமடைஞ்சான். "நீ யாரு?"ன்னு கேட்டான்.

"நான் உன்னுடைய தன்னம்பிக்கை," – அந்தக் குரல் சொன்னது.

கணேஷ் சிரிச்சான். "எனக்குள்ள தன்னம்பிக்கைனு ஒண்ணு இருந்தா, நான் ஏன் இந்த நிலைக்கு வந்தேன்?"ன்னு கேட்டான்.

"நீ இந்த நிலைக்கு வந்தது, உன்னுடைய தன்னம்பிக்கையை நீ தொலைச்சிட்டதாலதான்," – அந்தக் குரல் சொன்னது.

அவன், "என்னுடைய தன்னம்பிக்கை எங்க இருக்கு?"ன்னு கேட்டான்.

"உன்னுடைய இதயத்துல இருக்கு," – அந்தக் குரல் சொன்னது.

கணேஷ், அவனோட இதயத்தை தொட்டுப் பார்த்தான். அது வழக்கம்போலவே துடிச்சிட்டு இருந்துச்சு. "இங்க, எதுவும் இல்ல,"ன்னு சொன்னான்.

"இப்போ, நீ, உன்னுடைய இதயத்தை திறக்க வேண்டும். அப்போதான், உன்னுடைய தன்னம்பிக்கை வெளியே வரும்," – அந்தக் குரல் சொன்னது.

கணேஷ், அவனோட இதயத்தைத் திறக்குறது போல ஒரு கற்பனை செஞ்சான். அப்போ, அவனுக்குள்ள ஒரு வெளிச்சம். அந்த வெளிச்சத்துல, அவன், அவனோட கடந்த காலத்தைப் பார்த்தான். அவன் ஒரு சின்ன பையனா இருக்கும்போது, ஒரு சைக்கிள் ரேஸ்ல ஜெயிக்கிறதுக்காக, அவன் விழுந்து, காயம்பட்டு, எழுந்திரிச்சு, மறுபடியும் ஓடினான். அவன் ஒரு கல்லூரி மாணவனா இருக்கும்போது, ஒரு புராஜெக்ட்ட முடிக்கிறதுக்காக, அவன் இரவும் பகலும் வேலை செஞ்சான்.

அந்தக் காட்சிகள், அவன் மனசுல ஒரு புது சக்தியைக் கொடுத்தது. "நான் ஒரு கோழை இல்ல,"ன்னு அவன் கத்தினான்.

அவனோட கண்களில், கண்ணீருக்குப் பதில், நம்பிக்கை தெரிஞ்சது. அவன் மொட்டை மாடியிலிருந்து கீழே இறங்கி வந்தான். வீட்டுல, அவனோட மனைவி, குழந்தைகள், அப்பா, அம்மா எல்லாரும் அவனைப் பார்த்து சிரிச்சாங்க. அவன், அவங்க எல்லாரையும் கட்டியணைச்சான்.

"அப்பா, நான் இனிமே, ஒரு புது மனுஷனா வாழ்வேன்," – அவன் அப்பாவிடம் சொன்னான்.

அவன், அவனோட வேலைகளை ஒழுங்கா செஞ்சான். வார இறுதி நாட்களில், குடும்பத்தோட சந்தோஷமா இருந்தான். அவனோட மன அழுத்தத்தை, அவன் தன்னம்பிக்கையால ஜெயிச்சான்.

அவன் ஒருநாள், ஒரு பார்க்ல ஒரு சின்ன பையன் விழுந்து, எழுந்து, மறுபடியும் ஓடினதைப் பார்த்தான். அவன் அவனது அப்பா சொன்ன வார்த்தைகளை நினைவில் கொண்டான்: "கண்ணா, நீ ஜெயிக்க வேண்டியது இந்த உலகத்துல இல்ல. உனக்குள்ள இருக்குற அந்த மன அழுத்தத்துலதான்."