சிறுகதை; வலி..!

-கிருஷ்ணா

 "பளார்"

அவள் அறைந்துவிட்டாள்.

அறை வாங்கிய வலியைவிட அவள் அறைந்துவிட்டாள் என்பதே அதிர்ச்சியாயிருந்தது அவனுக்கு அச்சம், கோபம், வியப்பு என நவரசங்களையும் கண்ணில் காட்டி அவளை முறைத்தான்.

நடந்த சம்பவத்தை ஜீரணிக்க முடியாத பயத்தில் விருட்டென வெளியேறினான்.

அவளாலும்தான் நம்ப முடியவில்லை.

அறைந்துவிட்டேனா? நிஜமாகவே, தன் கை நீண்டு அவர் கன்னத்தைப் பதம் பார்த்துவிட்டதா?

சோபாவில் சரிந்து அமர்ந்தாள். எரியும் விரல்களை உற்றுப் பார்த்தாள்.

சற்று வீங்கிவிட்டது போலத் தோன்றியது விரல்கள். உள்ளங்கையை விரித்துப் பார்த்தாள்.

"ரோஜாப் பூ போல எப்படி மென்மையாயிருக்குடி உன் உள்ளங்கை?''

கல்லூரி நாட்களில் தோழிகள் தொட்டுத் தொட்டுப் பார்ப்பார்கள். அது பாராட்டா, இல்லை பொறாமையா என்று கூட நினைக்கத் தோன்றும்.

ரோஜாவால், அம்மி குத்த முடியுமா?

இன்று குத்திவிட்டாள்! தாலி கட்டிய கணவரை அறைந்துவிட்டாள்.

கொஞ்சம் கடுமையான வேலை பார்த்தாலும் சிவந்து, கன்றிப் போய்விடும் விரல்கள், இன்று வீங்கிப் போகுமளவுக்கு வேலை கொடுத்து விட்டாள்.

உள்ளங்கையையே வெறித்தது அவள் பார்வை.

"கை நிறைய சம்பாதிக்கற மாப்பிள்ளை வந்து கொத்திக்கிட்டு போகப் போறான் பாருங்க இவளை."

ஒன்றுவிட்ட சித்தப்பா, இவள் கைரேகையைப் பார்த்துவிட்டுச் சொன்ன ஜோசியம் இது.

பலித்தும் விட்டது. அவருக்கு நல்ல சம்பளம்தான். கை நிறைய சம்பளம் மட்டுமா, மனசு நிறைய முன்கோபத்தோடு அல்லவா அமைந்துவிட்டார்.

எப்போது, எப்படி, எதற்காக அறைவார் என்பது அவருக்கே தெரியாது!