தூக்கில் சாம்பார்

– நாமக்கல் எம்.வேலு

 ஓவியம்: சேகர்

எதிர் வீட்டு கோதையின் மகள் ஒரு பையை எடுத்துக்கொண்டு இடது பக்கம் இருக்கும் வீட்டுக்கும், வலது பக்கம் இருக்கும் வீட்டுக்குமாகப் போய் வந்து கொண்டிருந்ததைப் போர்டிகோவில் உட்கார்ந்தபடி பிளாஸ்டிக் கூடை பின்னிக்கொண்டே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் மங்களம். 

எதிர் வீட்டு கோதை, வீடு கட்டும்போது, கொஞ்சம் இடத்தை முன்பகுதியில் காலியாக விட்டுத்தான் கட்டியிருந்தாள். அந்தக் காலியிடத்தில் காய்கறிச் செடிகள் போட்டிருந்தாள். இரண்டு நாட்கள் முன்னால்கூட, பேச்சுவாக்கில் சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள், கத்திரிச்செடிகளெல்லாம் ஒரே நேரத்தில் காய்க்க ஆரம்பித்துவிட்டன என்று.  அப்போது, தங்கள் செடிகளிலிருந்து பறித்த நான்கைந்து கத்திரிக் காய்களைக் கூட எடுத்து மங்களத்திடம் காண்பித்து பரவசப்பட்டுகொண்டாள் அவள்.

மங்களத்துக்குப் புரிந்துபோய்விட்டது, அப்படிப் பறித்த கத்திரிக்காய்களைத்தான் பையில் போட்டுத் தன் மகள் மூலம் அடுத்தடுத்த வீடுகளுக்கெல்லாம் கொடுத் தனுப்புகிறாள் என்று.

ஆனாலும் அவள் மகள் இந்த வீட்டுக்கும் அந்த வீட்டுக்குமாகப் பையை எடுத்துக்கொண்டு போய் வருவதையெல்லாம் கண்டும் காணாததுபோல கூடை பின்னிக் கொண்டிருந்தாள் மங்களம்.

கொஞ்ச நேரத்தில் எதிர் வரிசை வீடுகள் முடிந்து மங்களத்தின் பக்கத்து வீடுகளுக்கும் பை போனது. இப்போதுதான் கொஞ்சம் திகைப்புக்குள்ளானாள் மங்களம், கோதை நம்மை ஒதுக்கி விட்டாளோ என்று.

எத்தனைத் தடவை வந்து டீத்தூள் வாங்கிக்கொண்டு போயிருக்கிறாள், சர்க்கரை வாங்கிக்கொண்டு போயிருக்கிறாள், அவ்வளவு ஏன்? அவசரத்திற்குக் கைமாற்றாக கடன்கூட வாங்கியிருக்கிறாளே. எத்தனைத் தடவை பிரியாணியோ குழம்போ விசேஷமாய் செய்யும்போது அவள் வீட்டிலும் ஒரு குழந்தை யிருக்கிறாளே, அவளும் சந்தோசமாய் போட்டு சாப்பிடட்டுமே என்று தூக்கில் போட்டு போட்டுக் கொடுத்திருப்போம். நாம் என்ன அவளுக்கு உதவவில்லையா, கைம்மாறுதான் செய்யவில்லையா, இல்லை உபத்திரவம்தான் ஏதும் பண்ணினோமா, அப்புறம் எதற்காக  நம்மைமட்டும் ஒதுக்கிவைத்து விட்டாள் என்று கவலையும் ஆத்திரமுமாய் மனதில் ஓடியது அவளுக்கு.

போன மாதம் ஆயிரம் ரூபாய் கைமாற்று கேட்டாள். மாதக் கடைசி வேறு. கையில் இருப்பதைக் கொடுத்துவிட்டு அவசரத்திற்கு நாம் எங்கே ஓடுவது என்று நினைத்துக் கொண்டு, ‘கோவித்துக் கொள்ளாமல் வேறு யாரிடமாவது கேட்டுப்பார் கோதை’  என்று சொல்லி திருப்பியனுப்பி விட்டாள் மங்களம்.  அப்பொழுதும்கூட முகத்தில் அடித்தது போல சொல்லாமல் வேறு யாரிடமாவது கேட்டுப்பார் என்று பவ்யமாகத்தானே சொன்னோம்.

அதை இப்போது மனதில் வைத்துக்கொண்டுதான் ஒதுக்கி விட்டாளோ. ச்சே ச்சே... இவர்களுக்குத்தான் எவ்வளவு குறுகிய மனசு?  இவர்கள் கேட்கும்போதெல்லாம் எடுத்து, எடுத்துக் கொடுத்துக்கொண்டே இருந்தால்தான் நாம் நல்லவர்களா?  கொடுக்காவிட்டால் கெட்டவர்களா. இல்லை நாம் எப்போதுமே எதுவுமே கொடுப்பதில்லை என்றுதான் நிரூபிக்கட்டுமே.

யோசித்தபொழுது கோபம் ஜிவ்வ்வ்வென்று தலைக்கேறியது. சட்டென பிளாஸ்டிக் ஒயர்களை அள்ளிக்கொண்டு எழுந்து உள்ளே மடமடவென போய்விட்டாள். 

‘ஹூம், இவள் கத்திரிக்காய் கொடுக்காவிட்டால் என் வீட்டில் சமையலே நடக்காதா, இல்லை நாங்கள்தான் அந்தக் கத்திரிக்காய்க்கு ஏமாந்து  போய்விடுவோமா‘ என்று முணுமுணுத்துக்கொண்டே ஒயர்க்கூடையை விட்டெறிந்தாள் மங்களம்.

ஃப்ரிஜைத் திறந்தாள்.  கவருக்குள் பிரெஷ்ஷாய் மூன்று கத்திரிக்காய்கள் இருந்தன.  ‘காசை விட்டெறிந்தால் காய் வரப்போகிறது... இவள் காய் கொடுப்பாள் என்று யார் அழுதார்கள்’ என்று தனக்குள் கடிந்துகொண்டவள், ‘ஒரு முருங்கைகாயுடன் இதையும் போட்டு சாம்பார் வைத்தால் நான்குவீடுகளுக்கு மணக்காத’ என்று எண்ணிக் கொண்டே காயை எடுத்து சிலுசிலுப்பு குறையவேண்டி வெளியே வைத்துவிட்டு, ப்ரிஜை மூடினாள். சாதம் வைக்க வேண்டி அரிசியைக் களைந்து குக்கரில் போட்டு, தண்ணீர் ஊற்றி அடுப்பில் ஏற்றினாள்.

கத்திரிக்காய், முருங்கைக்காய் சேர்த்து சாம்பாரும், ரசமும் வைத்து, அப்பளம் போட்டால் போதுமே. இரண்டு பேருக்கு இதற்கு மேல் வேறென்ன வேண்டும் என்று யோசித்தபடியே  சாம்பார் வைக்கவேண்டி, தண்ணீரில் போட்டுக் களையலாம் என்று துவரம் பருப்பை எடுத்தாள்.

அதே நேரம், காலிங் பெல் சத்தம் கேட்டது.  அதற்குள் வெளியே போனவர்  வந்துவிட்டார் போல, வேக வேகமாய்ச் சமைக்கவேண்டியதுதான், அவர் பசி தாங்கமாட்டார் என்று நினைத்துக்கொண்டே வெளியே எட்டிப் பார்த்தாள்.  கோதையின் மகள் நின்று கொண்டிருந்தாள் வாசற்படியில். கையில் ஒரு பை. திகைத்தாள் மங்களம்.  என்ன கிழக்கே உதிக்க வேண்டிய சூரியன் மேற்கே உதித்துவிட்டானா?

என்ன மற்றவர்களுக்கெல்லாம் கொடுத்தது போக ஒன்றிரண்டு காய்கள் மிஞ்சிப் போயிருந்திருக்கும், அதைப் போனால் போகிறது என்று நமக்கு இப்போது கொடுத்தனுப்பியிருக்கிறாளோ கோதை,  என்று நினைத்துக்கொண்டே மெல்ல வெளியில் வந்தாள். முகத்தை உர்ர்ரென்று வைத்துக்கொண்டாள் மங்களம்.

“ஆண்ட்டி... அம்மா உங்களுக்காக இதைக் கொடுத்து விட்டாங்க... எங்கத் தோட்டத்துல கத்திரிக்காய் பறிச்சோமில்லையா,  அந்தக் காய்ல வச்ச சாம்பார் இது. நான் கூட அம்மாக்கிட்டே கேட்டேன், ஏன்ம்மா எல்லாத்துக்கும் காய் கொடுத்தனுப்பிட்டு, மங்களம் ஆண்டிக்கு மட்டும் சாம்பார் வச்சி கொடுக்கறேன்னு. அவங்க ரெண்டு பேர்தானே, அதுவும் வயசானவங்க, காய் கொடுத்து சாம்பார் செய்யறதுக்கு பதிலா, நாமளே சாம்பார் செஞ்சு, அதுலே கொஞ்சம் கொடுத்தா சாதத்துலே போட்டு சாப்பிட்டுக்குவாங்கனு சொல்லி இந்தத் தூக்கைக் கொடுத்தனுப்பினாங்க” என்று நீட்டினாள்.

ஒரு கணம் திகைத்தாள் மங்களம். அதை வெளியே காட்டிக்கொள்ளாமல் பையை வாங்கி, தூக்கைத் திறந்து பார்த்தாள் மங்களம். சாம்பார் வாசனை மூக்கைத் துளைத்தது. இரண்டு பேர் என்ன, நான்கு பேரே சாப்பிடும் அளவுக்குக் காய்கள் தலைதூக்க கதகதவென்று சாம்பார் அவளைப் பார்த்துச் சிரித்தது.

“அம்மாகிட்டே தேங்க்ஸ் சொன்னேன்னு சொல்லு. தூக்கை அப்புறமா நானே கொண்டு வந்து தர்றேன்...” என்றாள், மங்களம்.

இப்போது, மங்களத்திற்குக் கொஞ்சம் வெட்கம் மேலோங்கியது. தலை குனிந்தாள் மங்களம்.