டிரம்ப் போட்ட 50% வரி என்பது இந்திய ஏற்றுமதியாளர்களைப் பொறுத்தவரை ஒரு மிகப்பெரிய அடியாகத்தான் பார்க்கப்படுகிறது. அமெரிக்காவில்  ஒரு காலத்தில் $100-க்கு விற்ற துணி, இப்போது அதே அமெரிக்காவில் $150-க்கு மேல் இனி விற்கப்படும்.

"ஏன் இந்திய ஏற்றுமதியாளர்கள் விலையைக் குறைக்கக் கூடாது?" என்று நீங்கள் கேட்கலாம். அது நடக்கவே நடக்காது! காரணம், வியாபாரத்தில் நஷ்டத்திற்கு இடம் இல்லை.

இந்தியா ஏற்றுமதி செய்யும் பொருட்கள்: அமெரிக்காவின் அத்தியாவசியத் தேவைகள்

நமது கைவினைத்திறனுக்கு உலகமே தலை வணங்கிய காலம் ஒன்று உண்டு. அது இன்றும் தொடர்கிறது.

இந்தியாவிலிருந்து அமெரிக்காவுக்கு ஏற்றுமதியாகும் பொருட்கள் வெறும் ஆடம்பரப் பொருட்கள் மட்டுமல்ல, அமெரிக்கர்களின் அன்றாட வாழ்க்கையில் அத்தியாவசியமான பல பொருட்களும் அவற்றில் அடங்கும்.

• ஜவுளி மற்றும் ஆடைகள்: அமெரிக்கர்களின் ஒவ்வொரு அலமாரியிலும் இந்தியாவின் கைவினைத்திறன் உண்டு. படுக்கை விரிப்புகள் முதல் கோடைகால உடைகள் வரை, இந்தியாவின் ஜவுளித் துறை இப்போதும் உலகிற்கு ஒரு வரப்பிரசாதம்.

• இறால் மற்றும் கடல் உணவுகள்: அமெரிக்காவில் உள்ள இந்திய இறாலுக்கு இருக்கும் வரவேற்பு வேறு எந்த நாட்டிற்கும் இல்லை.

• மசாலாப் பொருட்கள்: பட்டை, லவங்கம், மஞ்சள் என அவர்களின் சமையலறையில் பயன்படுத்தப்படும் நறுமணப் பொருட்களில் பெரும்பாலானவை நம் மண்ணிலிருந்து விளைந்தவைதான்.

• நகைகள் மற்றும் இரத்தினக் கற்கள்: உலகின் பெரும்பாலான வைரங்கள் இந்தியாவில் பட்டை தீட்டப்படுகின்றன.

• தரைவிரிப்புகள்: காஷ்மீரின் நேர்த்தியான கைத்தறி தரைவிரிப்புகளும் அமெரிக்கர்களைக் கவரும் பொருட்களில் ஒன்றாகும்.

இந்தியாவை விட்டுவிட்டால், அமெரிக்கா யாரிடம் கையேந்தும்?

டிரம்ப் வரியின் மூலம் இந்தியாவைப் புறக்கணித்தால், அமெரிக்கா பல நாடுகளிடம் கையேந்த வேண்டிவரும். ஒரு பொருளுக்காக வியட்நாமிடம், இன்னொன்றுக்காக பங்களாதேஷிடம், வேறொரு பொருளுக்காக பாகிஸ்தானிடம் என ஒவ்வொரு பொருளுக்கும் ஒவ்வொரு நாட்டைத் தேடி அலைய வேண்டும்.

• துணிகளுக்கு பங்களாதேஷ் மற்றும் வியட்நாம்.

• இறாலுக்கு ஈக்வடார்.

• தேயிலைக்கு கென்யா.

• அரிசிக்கு பாகிஸ்தான்.

அமெரிக்கா இப்படி பல நாடுகளிடம் கையேந்தினாலும், இந்த நாடுகள் எல்லாம் இந்தியா போன்று பேரளவு உற்பத்தியை (Mass Production) செய்ய முடியுமா என்பதுதான் முக்கியக் கேள்வி.

ஏன் இந்தியாவின் பேரளவு உற்பத்தியை யாராலும் வெல்ல முடியாது?

இந்தியாவில் உள்ள பேரளவு உற்பத்தித் திறன் ஒரு நாள் இரவில் உருவானது அல்ல. இது பல தசாப்தங்களாகக் கட்டமைக்கப்பட்ட ஒரு வலுவான கட்டமைப்பு.

1. மனித சக்தி: உலகின் இரண்டாவது அதிக மக்கள் தொகை கொண்ட நாடான இந்தியாவில், குறைவான கூலிக்கு அதிக எண்ணிக்கையிலான திறமையான தொழிலாளர்கள் எளிதாகக் கிடைப்பார்கள்.

2. வளமான சுற்றுச்சூழல்: இறால் வளர்ப்பு, மசாலா உற்பத்தி போன்ற தொழில்களுக்குத் தேவையான வளங்கள் நம் மண்ணிலேயே இயற்கையாகவே நிறைந்துள்ளன.

3. தொழில் கட்டமைப்பு: பல பெரிய தொழிற்சாலைகள், பல மில்லியன் தொழிலாளர்கள், ஏற்றுமதி மற்றும் போக்குவரத்துக்கான வலுவான நெட்வொர்க் எனப் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இந்தியா ஒரு வலுவான அடித்தளத்தை அமைத்துள்ளது.

ஆக, டிரம்ப் இந்த வரியை விதித்ததால், இந்தியாவின் ஏற்றுமதி ஒரு பெரிய சவாலை எதிர்கொண்டாலும், இதன் மூலம் அமெரிக்காவின் வணிகர்களுக்குத்தான் நீண்டகாலத்தில் பெரும் நஷ்டம் ஏற்படும்.

இந்தியாவைப் போலத் தரமான, அதே சமயம் குறைந்த விலையில், தேவையான அளவுக்குப் பொருட்களை உற்பத்தி செய்யக்கூடிய ஒரு நாட்டை வேறு எங்கும் அவர்களால் தேடிப்பிடிக்க முடியாது.

இறுதியில் அமெரிக்காவில் பொருட்களின் விலை தாறுமாறாக உயர்ந்து, அதன் சுமையை அவர்களின் சாதாரண மக்களே சுமக்க நேரிடும்.

இந்த வர்த்தகப் போர், நமது சுயசார்பு மற்றும் வலிமையைப் புதுப்பித்துக் கொள்வதற்கான ஒரு வாய்ப்பு என்றே கருதலாம்.

"என்ன வளம் இல்லை இந்தத் திருநாட்டில்? ஏன் கையை ஏந்த வேண்டும் வெளிநாட்டில்?" 

இந்தப்  பாடல் வரிகள் நமது தேசத்தின் ஒவ்வொரு குடிமகனின் மனதில் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கும்.

உலகின் எந்தப் பொருளைப் பார்த்தாலும், அதை இந்தியாவிலேயே மிகச் சிறந்த முறையில் உற்பத்தி செய்ய முடியும் என்ற நம்பிக்கை நமக்கிருக்கிறது.

ஏனெனில் இந்தியா ஒரு சுய சார்பு நாடு என்பதை கொரோனா பெருந்தொற்றுக் காலத்திலேயே நாம் உலகிற்குச் சொன்னோம்.