குழந்தைகள் நாம் வேறு யாரிடமும் பேசுவதை விரும்புவதில்லை காரணம் என்ன?

சிறு குழந்தைகள் நாம் வேறு யாரிடமும் பேசுவதை விரும்பாமல், கவலைகளாக, அழுகிறார்களே – இதற்குப் பின்னால் உள்ள காரணங்கள் கீழ்வருமாறு:

1.அழுத்தமான பிணைப்பும் உரிமை உணர்வும் (Attachment & Ownership Feeling): குழந்தைகள், குறிப்பாக 1–3 வயதிற்குள், தாய், தந்தை அல்லது பராமரிப்பாளருடன் வலுவான பிணைப்பை வளர்த்துக்கொள்கிறார்கள். அவர்கள் மனதில், “இந்த அம்மா/அப்பா எனக்கு தான்” என்ற உரிமை உணர்வு இருக்கலாம். அதனால்தான் வேறு யாருடன் நீங்கள் பேசினால், அவர்களுக்கு நெருக்கம் பிரியமாகிறது.

2.அவதானம் தேவை (Attention Seeking): குழந்தைகள் தனக்கு மட்டுமே கவனம் வேண்டும் என்பதற்காகவே, நீங்கள் வேறு யாருடனாவது பேசினால் இடையில் குதிக்கிறார்கள், அழுகிறார்கள், சில சமயம் கோபப்படும். இது “நான் இருக்கும்போது மற்றவரை ஏன் பார்த்தீர்கள்?” என்ற ஆராய்ச்சியில்லா அபாய உணர்வு.

3.முக்கியமான இடத்தை இழக்கப்போவோமா என்ற பயம் (Fear of Losing Importance): குழந்தைகள் இன்னும் பூரணமாக சமூக பரிமாற்றங்களைப் புரிந்துகொள்ளவில்லை. நீங்கள் வேறு யாரிடமும் பேசினால், அவர்களுக்கு முக்கியத்துவம் குடுக்கப்படுகிறதென்று அவர்கள் நினைக்கிறார்கள்.

4.மொழிப் புரிதல் வளர்ச்சி காலம்: இந்நிலையில், நீங்கள் வேறு யாரிடமும் பேசும் விதத்தை அவர்கள் புரிந்துகொள்ளாமல் குழப்பப்படலாம். பேசும் முகபாவனை, குரல் intonation ஆகியவை சிக்கலாக இருக்கும் போது, அவர்கள் பாதுகாப்பின்றி உணரலாம்.

5.பொறாமை உணர்ச்சி (Jealousy): இது இயற்கையானது. குழந்தைகளுக்கு தங்களை தவிர மற்றவர்களுடன் நீங்கள் சிரிப்பது, பேசுவது, மகிழ்வது சிறிது பொறாமையாகவே தெரிகிறது.

பெற்றோர் என்ன செய்யலாம்?

குழந்தையுடன் ஆரம்பத்தில் அதிகமான நேரத்தை செலவிடுங்கள். பிறருடன் பேசும்போது குழந்தையையும் கலந்துகொள்ளச் செய்யுங்கள் (e.g., “இது உன் அத்தை. வணக்கம் சொல்.”) “நீ முக்கியமானவன்தான்” என்ற உணர்வை தொடர்ந்து வலியுறுத்துங்கள். குழந்தை நிம்மதியாக இருக்கும்போது மெதுவாக வேறு சமூக உறவுகளை அறிமுகப்படுத்துங்கள். இது குழந்தைகளின் வளர்ச்சி கட்டத்தில் இயற்கையாகவே ஏற்படும் ஒரு மனநிலை. உங்கள் அன்பும், நிதானமும் அவற்றை சமாளிக்க உதவும்.

தொடர்ந்த உறுதியான பாசம் (Consistent Affection)

தினமும் குழந்தைக்கு “நீ என்னுடைய செல்லம்”, “நீ எனக்கு முக்கியமானவன்/வள்” என்று நம்பிக்கையூட்டுங்கள். சிறு செயல்களில் அன்பைத் தோன்ற வைக்கவும். (அழுத்திக்கொள்ளுதல், கையை பிடித்துக்கொண்டு பேசுதல்).

குழந்தையை நம்முடன் சேர்த்து மற்றவர்களிடம் அறிமுகப்படுத்துங்கள். உதா: “இவர் உன் மாமா. அவரிடம் வணக்கம் சொல்றியா?” என்றதுபோல் மெதுவாக சேர்க்கவும்.

தினசரி ஒரு சிறு நேரம் (10-15 நிமிடம்) மட்டும் ஒதுக்குங்கள். அந்த நேரத்தில் கதை சொல்லல், விளையாட்டு போன்றவையில் முழுமையாக அவருடன் இருக்கவும்.

வேறு யாரிடமும் பேசும்போது குழந்தை அழுகிறதெனில் அதை பெரிதுபடுத்தாமல், அமைதியாக “நீங்களும் வரலாம்” அல்லது “இதுக்குப் பிறகு நாம் விளையாடலாம்” என்று உறுதி கொடுக்கவும்.

குழந்தை எதிர்வினை காட்டும்போது அதை தவறாக நினைத்து கடுப்படைய வேண்டாம். அவர்களின் உணர்வுகளைப் புரிந்துகொள்வது முதன்மை

“நீ வேற யாராவது பேசறத பிடிக்கலையா? அதனாலதான் கத்தறியா? பரவாயில்லை, நா உன்னுடைய அம்மாதான்.”

குழந்தையை தனியாக விளையாட வைக்கவும். “நீ தனியா பசிக்காம காத்திருக்கலாம்”, “நீ நல்லா சித்தப்பாவோட பேசின” போன்ற வாக்கியங்கள் மூலம் அவர்களுக்கு தன்னம்பிக்கை கொடுங்கள்.

இது ஒரு தற்காலிக நிலைதான். உங்கள் அன்பு, பொறுமை மற்றும் கவனம் இருந்தால், குழந்தைகள் சமூக உறவுகளுக்கும், தனிச்சிந்தனைக்கும் விரைவில் பழகிவிடுவார்கள்.