சிறுகதை: என் சாவி எங்கடா?

திங்கள் காலை, எப்போதும்போல அலுவலகத்திற்கு அவசரமாக கிளம்பினான் அருண். வீட்டைப் பூட்டி சாவியைப் பாக்கெட்டில் போட்டுக்கொண்டான். அப்போதுதான் நினைவுக்கு வந்தது, வீட்டுக்குத் தேவையான சில மளிகைச் சாமான்கள் வாங்க வேண்டும் என்று. அலுவலகத்திற்குச் செல்லும் வழியில் இருந்த முருகன் கடைக்குச் சென்றான். சாமான் லிஸ்ட்டை எடுத்துப் பார்த்து, ஒவ்வொன்றாக வாங்கிக் கொண்டிருந்தான். கடைக்காரர் ரங்கசாமி வழக்கம்போல் முகமலர்ச்சியோடு பேசிக்கொண்டிருந்தார்.

அனைத்தையும் வாங்கிவிட்டு, பில் பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டு, சாமான்களையும் எடுத்துக்கொண்டு, வண்டியில் வைத்துவிட்டுப் புறப்பட்டான். சிறிது தூரம் சென்ற பிறகுதான் நினைவுக்கு வந்தது, அலுவலக வேலையாக அருகிலுள்ள மற்றொரு கடைக்குச் செல்ல வேண்டும் என்று. அதையும் முடித்துவிட்டு அலுவலகம் சென்று சேர்ந்தான்.

மாலை, வீடு திரும்பிய அருண் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு, பாக்கெட்டில் கையை விட்டான். அங்கே சாவி இல்லை. ஒரு கணம் உறைந்துபோனான். ஒருவேளை அவசரத்தில் கீழே எங்காவது விழுந்துவிட்டதோ? மீண்டும் ஒருமுறை பாக்கெட்டுகளைத் துழாவினான். இல்லை. சாவியைக் காணவில்லை. அப்போதுதான் அவன் மனம் சாவியைத் தேடிப் பயணிக்க ஆரம்பித்தது.

'சாவியை பூட்டிவிட்டு பாக்கெட்டில் போட்டேன். கடைக்குச் சென்றேன். அங்கேதான் விழுந்திருக்க வேண்டும்' என்று அவன் மனம் தீர்க்கமாகச் சொன்னது. வேறு எங்கும் தொலைந்திருக்க வாய்ப்பே இல்லை என அவனது ஆழ்மனம் அடித்துச் சொன்னது.

உடனே வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு முருகன் கடைக்கு விரைந்தான். அங்கிருந்த ரங்கசாமியிடம், "அண்ணா, வீட்டுச் சாவியை இங்கே எங்கேயாவது தவறவிட்டேனா?" என்று பதற்றத்துடன் கேட்டான்.

ரங்கசாமி, "இல்லை தம்பி, இங்கே சாவி எதுவும் கிடந்த மாதிரி தெரியவில்லையே" என்று சாதாரணமாகப் பதில் சொன்னார்.

அருண், "சரியாகப் பாருங்க அண்ணா, ஒருவேளை யாராவது எடுத்து வெச்சிருப்பாங்க" என்று மீண்டும் சொன்னான்.

ரங்கசாமியின் முகத்தில் ஒருவித தடுமாற்றம். "இல்லை தம்பி. நீங்க பாட்டுக்குச் சாமான்களை வாங்கிட்டுப் போயிட்டீங்க. சாவி எதுவும் இங்கே இல்லை" என்றார்.

அருணுக்குக் கோபம் உச்சத்திற்குச் சென்றது. 'ஒருவேளை இவரே எடுத்து வைத்துக் கொண்டு என்னிடம் பொய் சொல்கிறாரோ?' என்ற சந்தேகம் வலுப்பட்டது. அவன் மனதில், 'கடைக்காரர்கள் எல்லாம் இப்படித்தான். நல்லவர் மாதிரி நடித்து ஏமாற்றுவார்கள்' என்ற தவறான எண்ணம் ஓட ஆரம்பித்தது. ரங்கசாமியின் நேர்மை கேள்விக்குறியானது. அருண் கண்களில் கோபம் தெரிந்தது.

கோபத்துடனும் சந்தேகத்துடனும் அங்கிருந்து கிளம்பி, தான் சென்ற மற்றொரு கடைக்குச் சென்றான். அங்கேயும் சாவியைக் காணவில்லை. மனம் இன்னும் குழப்பமடைந்தது. 'அப்போ ரங்கசாமிதான் சாவியை எடுத்துக்கொண்டான். என்னிடம் சொல்லப் பயப்படுகிறான்' என அவன் முடிவுக்கு வந்தான். 

வீட்டுக்குச் சென்று பூட்டை உடைக்கலாமா என யோசித்தான். 'ஆனால் பூட்டை உடைக்கக் கூடாது. ரங்கசாமியை முறையாகச் சந்திக்க வேண்டும்' என்ற முடிவுக்கு வந்தான். ஒரு ரம்பத்தை எடுத்துக்கொண்டு, மீண்டும் வண்டி இருந்த இடத்திற்கே வந்தான்.

அப்போதுதான் அந்த அதிசயம் நடந்தது. அவன் வண்டியை நிறுத்திய இடத்திற்குக் கீழே, புற்களுக்கு நடுவே ஒரு சிறிய, பொன் நிறப் பொருள் மின்னியது. குனிந்து எடுத்தான். அது வேறு எதுவுமில்லை. அவனது வீட்டுச் சாவி! 

அவசரத்தில் வண்டியில் இருந்து இறங்கும்போது, பாக்கெட்டில் இருந்து சாவி கீழே விழுந்து, புல்லுக்குள் மறைந்திருக்கிறது. ஆனால், அதை அங்கேயே விட்டுவிட்டு, மனம் போன போக்கில் யோசித்து, ரங்கசாமி மீது அபாண்டமாகப் பழி சுமத்தியதை எண்ணி வெட்கப்பட்டான்.

தவறான முடிவுகளுக்கு விரைந்து வர வேண்டாம். முழுமையாக ஆராய்ந்த பின்னரே ஒரு விஷயத்தின் உண்மைநிலையை அறிய முடியும் என்பதை அருண் அன்று உணர்ந்தான். அவன் கண்ணுக்குத் தெரிந்த உண்மை, அவன் மனம் உருவாக்கிய மாயை. சாவியைப் போன்று பல விஷயங்களை நாம் தவறாகப் புரிந்துகொள்கிறோம். ரங்கசாமியை நேரில் சந்தித்து மன்னிப்புக் கோர வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் வீட்டுக்கு விரைந்தான். 

வாழ்க்கையில் பல சமயங்களில், நம் மனம் ஒரு கதையை உருவாக்கி, அதில் நாமே கதாநாயகனாகவோ அல்லது குற்றவாளியாகவோ மாறிவிடுகிறோம். ஆனால் நிஜம் என்பது எப்போதும் நம் கற்பனையைவிட எளிமையானதாகவே இருக்கும். இதுவே இந்தக் கதை சொல்லும் நிதர்சனம். 

அடுத்த முறை, உங்கள் மனம் ஏதாவது ஒன்றைச் சொல்லத் துவங்கும்போது, ஒருகணம் நிறுத்தி நிதானியுங்கள். உண்மை என்ன என்பதை உணர்ந்து செயல்படுங்கள்.