சிறுகதை: காதல் தவம்!

-கி. ராஜேந்திரன்

மகாகவி பாரதியார் காரணமாக கங்காதரனுக்குக் காதல் என்பது ஒரு பெரிய பிரச்னையாகிவிட்டது. அவன் கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டிருந்த நாட்களில் ஒரு நாள் மவுண்ட் ரோடு வழியே நடந்து போய்க்கொண்டிருக்கும் போது "பாரதியார் விழா" என்று ஒரு 'பேனர்' பார்த்தான். எந்தவித எதிர்பார்ப்பும் இன்றி ‘ஜஸ்ட் லைக் தட்' அரங்கத்தினுள் நுழைந்தான்..

அங்கே ஒருவர், "காதல், காதல், காதல்; காதல் போயின், காதல் போயின் சாதல், சாதல், சாதல்!" என்று உணர்ச்சிகரமாக முழங்கிக்கொண்டிருந்தார்.

அந்த வார்த்தைகள் கங்காதரன் உள்ளத்தில் ஆழமாகப் பதிந்தன. அதற்கான விளக்கம் அதைவிட ஆழமாக! 'காதலில் தோல்வி கண்டால் சாதல் என்று பலர் எண்ணுகிறார்கள்; அது அல்ல பாரதியின் கருத்து. காதல், இல்லாத வாழ்க்கை உயிரோட்டமில்லாதது; சாரமற்ற, நடைப்பிணம் போன்ற வாழ்க்கையாகும்" என்று விரிவுரை வழங்கினார்.

அன்றுமுதல் கங்காதரனுக்கு 'ஏதோ காலத்தை ஓட்டுகிறோம் என்பதுபோல் தன் வாழ்க்கை அமைந்து விடக்கூடாது, அதில் காதல் நிச்சயம் இடம்பெற வேண்டும்' என்ற எண்ணம் உருவாகிவிட்டது. பாரதி ரசிகனானான்.

அவன் வசித்த தெருவிலேயே ஏழாம் நெம்பர் வீட்டில் ரம்யா இருந்தாள். தாவணிப் பருவத்தில் தளதளத்துக்கொண்டிருந்த அழகி. இவன் வீட்டுக்குக்கூட இவன் அம்மாவைப் பார்க்க '' மாமி மாமி" என்று

குரலில் சர்க்கரைப்பாகுக் அழைத்தபடியே சிலமுறை வந்திருக்கிறாள். "ரம்யாவுக்கு ரவையில் எது பண்ணினாலும் பிடிக்கும். ரவா கேசரி, ரவா உப்புமா, ரவா பாயசம், ரவா இட்டிலி, ரவா பொங்கல்... ரவா வடை… ரவா பஜ்ஜி... ரவா பூரி..." என்று அம்மா அவனைக் கிண்டலடித்திருக்கிறாள்.