ஏப்ரல் 13ம் தேதி வியாழன் அன்று, ரமண மகரிஷிக்கு நுரையீரலில் உள்ள நெரிசலைப் போக்க மருத்துவர் ஒரு நோய்த்தடுப்பு மருந்தைக் கொண்டு வந்தார். ஆனால், மகரிஷி அதை ஏற்க மறுத்துவிட்டார். ‘அது இனிமேல் தேவையில்லை. இரண்டு நாட்களில் எல்லாம் சரியாகிவிடும்’ என்று கூறினார்.

சூரியன் மறையும் நேரத்தில், மகரிஷி அடியவர்களை உட்காரச் சொன்னார். ஒவ்வொரு அசைவும், ஒவ்வொரு தொடுதலும் வலியுடையது என்பதை அவர்கள் ஏற்கெனவே அறிந்திருந்தனர். ஆனால், அதைப் பற்றி கவலைப்பட வேண்டாம் என்று மகரிஷி அவர்களிடம் கூறினார். அவர் புற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தார். ஆம், அவருக்குத் தொண்டை புற்றுநோய் இருந்தது. மிகவும் வேதனையைக் கொடுத்தது. தண்ணீர் குடிப்பது கூட சாத்தியமற்றிருந்தது. எதையும் சாப்பிடுவது என்பது சாத்தியமில்லை. தலையை கூட அசைக்க முடியாது. ஒரு சில வார்த்தைகள் சொல்வது கூட மிகவும் கடினமாக இருந்தது.

பணியாட்களில் ஒருவர் மகரிஷியின் தலையைத் தாங்கி அமர்ந்திருந்தார். ஒரு மருத்துவர் அவருக்கு ஆக்ஸிஜனைக் கொடுக்கத் தொடங்கினார். ஆனால், மகரிஷி வலது கையை அசைத்து அவரை நகரும்படி கூறினார். எதிர்பாராத விதமாக, மண்டபத்திற்கு வெளியே உள்ள வராண்டாவில் அமர்ந்திருந்த பக்தர்கள் குழு, ’அருணாசல சிவா’ என்ற ரமண மகரிஷிக்கு மிகவும் பிடித்த பஜனைப் பாடலை பாடத் தொடங்கியது.

மகரிஷிக்கு அந்த இடம், அருணாச்சலாவை மிகவும் பிடித்திருந்தது. அவர் வாழ்ந்த மலைக்கு அருணாசலம் என்று பெயர். பஜனை நடந்தது. பஜனைக்கு ஒரு துதி, மலைக்கு ஒரு துதி. அதைக் கேட்ட மகரிஷியின் கண்கள் திறந்து பிரகாசித்தன. அவர் விவரிக்க முடியாத மென்மையுடன் ஒரு சுருக்கமான புன்னகையை வழங்கினார். அவர் கண்களின் வெளி ஓரங்களில் இருந்து ஆனந்தக் கண்ணீர் வழிந்தது.

யாரோ அவரிடம், “மகரிஷி… நீங்கள் உண்மையிலேயே எங்களை விட்டுப் பிரிந்து செல்கிறீர்களா?” என்று கேட்டார்.

அதற்கு பதில் சொல்ல மகரிஷிக்கு மிகவும் கடினமாக இருந்தது. ஆனாலும், அவர் சில வார்த்தைகளை உச்சரித்தார். ‘’நான் இறந்து கொண்டிருக்கிறேன் என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள். ஆனால், நான் எங்கும் போகவில்லை. நான் எங்கு செல்ல முடியும்? நான் எப்போதும் இங்கேயே இருக்கிறேன்’’என்றார்.

இன்னும் ஒரு மூச்சுதான். அதற்கு மேல் இல்லை. எந்தப் போராட்டமும் இல்லை. எந்த பிடிப்பும் இல்லை. மரணத்தின் வேறு எந்த அறிகுறியும் இல்லை. அடுத்த மூச்சு வரவில்லை. ரமண மகரிஷியின் ஆன்மா காற்றில் கலந்தது.