சண்டகான் மரண அணிவகுப்பு - 2,434 போர் வீரர்கள் நடந்தே மாய்ந்த உண்மை கதை!

மலேசியாவின் சபா, சண்டகான் போர்க்கைதிகள் முகாமில் இருந்து 260 கி.மீ. தொலைவிலிருந்த ரனாவ் எனும் இடத்திற்கு, நேச நாடுகளின் போர்க் கைதிகள் கால்நடையாக நடக்க வைக்கப்பட்ட போது 2,434 போர் வீரர்கள் இறந்து போயினர். இந்நிகழ்வினை சண்டகான் மரண அணிவகுப்பு (Sandakan Death Marches) என்று சொல்கின்றனர். இதனை சண்டகான் - ரனாவ் மரணப்பாதை என்றும் சொல்வதுண்டு.

இரண்டாம் உலகப் போரில், ஜப்பானியர்கள் தென்கிழக்கு ஆசியாவில் பல நாடுகளைக் கைப்பற்றி, கொடுங்கோல் ஆட்சி செய்தனர். தீபகற்ப மலேசியாவில் தரையிறங்கிய அதேக் காலகட்டத்தில், போர்னியோவிலும் காலடி பதித்தனர். 1942 ஆம் ஆண்டு, ஜனவரி மாதம் முதல் நாளில், லபுவானில் தரை இறங்கினார்கள். ஒரு சில வாரங்களில், அங்கு இருந்து வடக்கு போர்னியோவுக்குள் ஊடுருவல் செய்து, சில நாட்களில் போர்னியோத் தீவையே முழுமையாகக் கைப்பற்றினார்கள்.

ஜப்பானியர்கள் 1942 முதல் 1943 ஆம் ஆண்டில் சிங்கப்பூரின் வீழ்ச்சியைத் தொடர்ந்து, நேச நாட்டுப் படையின் உறுப்பினர்கள் அனைவரையும் சண்டகன் போர்க்கைதிகள் முகாமிற்குக் கொண்டு சென்று அடைத்தனர். ஒரு இராணுவ விமான நிலையத்தைக் கட்டும் பணி அவர்களுக்கு அளிக்கப்பட்டது. முதல் பன்னிரண்டு மாதங்களுக்கு, சண்டகானில் நிலைமைகள் பொறுத்துக் கொள்ளத்தக்கதாக இருந்தன. இருப்பினும், ஜப்பானியர்கள் 1943 ஆம் ஆண்டின் நடுப்பகுதியில், போர்க் கைதிகளிடம் ஒரு வானொலி இருந்ததைக் கண்டறிந்தனர்.

அத்துடன் அவர்கள் உள்ளூர் எதிர்ப்பு அமைப்புடன் கூட்டணி வைத்திருப்பதையும் கண்டுபிடித்தனர். அதனைத் தொடர்ந்து, கெம்பே-தை எனப்படும் ரகசிய போலீசார் விரைந்து வந்தனர். கைதுகளும் இடமாற்றங்களும் நடந்தன. சண்டகானில் கட்டுப்பாடுகள் அனைத்தும் கடுமையாக்கப்பட்டன. அதனால், அங்கிருந்த 2,434 கைதிகளின் வாழ்க்கை மிகவும் கடினமாகிப் போய்விட்டது.

அதன் பின்னர் போர்க்களம் தொடங்கியதால், நிலைமைகள் மோசமடைந்தன. 1945 ஆம் ஆண்டின் ஜனவரி மாதப் பிற்பகுதியில், ஜப்பானியர்கள் 455 உடல் தகுதியுள்ள கைதிகளை ஜெசெல்டனுக்குக் கூலித் தொழிலாளர்களாக மாற்ற முடிவு செய்தனர். ஆனால், மேற்குக் கடற்கரையில் நேச நாட்டு விமான நடவடிக்கை காரணமாக, அவர்களை ரனாவில் நிறுத்த முடிவு செய்தனர். மே மாத இறுதியில், சண்டகானில் இருந்து இரண்டாவது அணிவகுப்பும், ஜூன் நடுப்பகுதியில் 75 பேர் மட்டுமே கொண்ட மூன்றில் ஒரு பகுதியும் இருந்தன.

கடல் மற்றும் வான்வழி இரண்டும் நேச நாடுகளின் முழுமையான கட்டுப்பாட்டில் இருந்ததால், மலைகள் வழியாக ஒரு பாதை வெட்டப்பட்டு, ஏற்கனவே உள்ள கடிவாளப் பாதைகள் இணைக்கப்பட்டிருந்தது. இப்பாதை போர்க் கைதிகளால் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும் என்பதை அறியாமல், இந்தப் பாதையை உருவாக்கும் பணி வழங்கப்பட்ட உள்ளூர் தலைவர்கள், வேண்டுமென்றே அதை வசிப்பிடத்திலிருந்து தள்ளி, கடினமான நிலப்பரப்பு வழியாகத் திருப்பி விட்டனர்.

அதனால், மருத்துவ உதவியும், உணவும் குறைவாகவே இருந்ததால், தொடர்ந்து செல்ல முடியாத அனைவரும் அப்பயணத்திலிருந்து 'அகற்றப்பட்டனர்'. இது போன்ற நிலையிலும், பாதி கைதிகள் அணிவகுப்பை முடித்தனர், ஆனால், ரனாவில் நோய், ஊட்டச்சத்துக் குறைபாடு மற்றும் சிறைபிடிக்கப்பட்டவர்களின் மோசமான சிகிச்சையால் இறந்தனர். இரண்டாவது அணிவகுப்பின் ஆரம்ப கட்டங்களில் இரண்டு ஆஸ்திரேலியர்கள், கிராமவாசிகளின் உதவியுடன் தப்பித்தனர். இதேப் போன்று, மேலும் நான்கு பேர் ரனாவிலிருந்து காட்டுக்குள் வெற்றிகரமாக தப்பிச் சென்றனர். தப்பிச் சென்றவர்களை அங்கிருந்த உள்ளூர் மக்கள் பராமரித்து வந்தனர்.

சண்டகனில், இரண்டாவது மற்றும் மூன்றாவது அணிவகுப்புகளில் பங்கேற்க முடியாத 200 கைதிகள் இறந்தனர், இதனால் அங்கு இறந்தவர்களின் எண்ணிக்கை சுமார் 1400 ஆக உயர்ந்தது. மரண அணிவகுப்பில் சென்ற 1000 -க்கும் அதிகமான கைதிகளில், பாதி பேர் செல்லும் வழியிலேயே இறந்தனர். மீதமுள்ளவர்கள் சென்ற இடத்தில் இறந்து போயினர்.

சண்டகன் மரண அணிவகுப்புகளின் கதை இரண்டாம் உலகப் போரின் மிகவும் துயரமான கதைகளில் ஒன்றாகிப் போய்விட்டது. பயங்கரமான சூழ்நிலைகள் இருந்த போதிலும், அவர்களின் வீரம், அவர்களின் உறுதிப்பாடு மற்றும் அவர்களின் வெல்ல முடியாத மனப்பான்மை போன்றவைகளைக் கைவிடவில்லை என்பது கவனிக்கத்தக்கது.

சண்டகன் சிறையில் அடைக்கப்பட்ட 2434 கைதிகளில், 1787 பேர் ஆஸ்திரேலியர்கள். மீதமுள்ள 641 பேர் பிரிட்டிஷ்காரர்கள். தப்பித்த ஆறு ஆஸ்திரேலியர்களும் உயிர் பிழைத்தவர்கள் மட்டுமே. இந்த சண்டக்கான் மரண அணிவகுப்பு, இரண்டாம் உலகப் போரின் போது ஆத்திரேலிய படைவீரர்கள் அனுபவித்த மிக மோசமான கொடுமை என்று பரவலாகக் கருதப்படுகிறது.

சண்டக்கான் மரண அணிவகுப்புப் பாதையைக் கண்டறிய எடுக்கப்பெற்ற முயற்சிகள் அனைத்தும் பல்வேறு எதிர்ப்புகளால் கைவிடப்பட்டது. இருப்பினும், 2005 ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதத்தில், பன்னாட்டு அளவில் பாராட்டப்பட்ட ‘சண்டகன் - எ கான்ஸ்பிரசி ஆஃப் சைலன்ஸ்’ எனும் புத்தகத்தை எழுதிய ஆஸ்திரேலியப் புலனாய்வு எழுத்தாளரும் வரலாற்றாசிரியருமான லினெட் சில்வர் என்பவர், சுற்றுலாத் துறையில் கிட்டத்தட்ட இருபது ஆண்டுகால அனுபவம் கொண்டவர். எனவே, அவருடைய குறிப்பிடத்தக்க திறமைகளை ஒன்றிணைத்து போர்க் கைதிகள் சென்ற பாதையை அடையாளம் கண்டறிந்தனர்.

மலைகள் வழியாக செல்லும் இப்பாதையின் கடைசியாக இருக்கும் 140 கிலோ மீட்டர் நீளத்தை மலையேற்றச் சுற்றுலாக்களாக மாற்றியிருக்கின்றனர். இதில் சுமார் 100 கி.மீ. உண்மையான நடைப்பயணத்தை உள்ளடக்கியது.

மிகவும் சுவாரஸ்யமான, இயற்கை எழில் கொஞ்சும் மற்றும் சவாலான சுற்றுலாப் பகுதியாக இருக்கிறது. சண்டகன் முதல் பாவ்டோ வரையிலான முதல் 100 கி.மீ. காடுகள் நிறைந்ததாக இல்லை. இப்பகுதியில், எண்ணெய்ப் பனை மரங்கள் அதிகமாக நடப்பட்டுள்ளன. இந்தப் பகுதி வழியாகச் செல்லும் பாதையில் பெரும்பாலும் சேறு நிறைந்த சாலைகளாக இருக்கின்றன. அவை அசல் பாதையின் அனைத்துத் தடயங்களையும் அழித்துவிட்டன.

இந்தப் பகுதி மலையேற்றக் குழுக்களுக்கு ஏற்றதாக இல்லாவிட்டாலும், சிறப்பாக வடிவமைக்கப்பட்ட நான்கு நாள் / மூன்று இரவு மலையேற்ற / சைக்கிள் ஓட்டுதல் சுற்றுப் பயணமாகச் செயல்படுத்தப்பட்டு வருகிறது. இச்சுற்றுப்பயணம் பங்கேற்பாளர்கள் மற்றும் மலையேற்றக்காரர்களுக்கு எளிதில் அணுக முடியாத வரலாற்று போர்க் கைதிகள் உள்ள இடங்களைப் பார்வையிட வாய்ப்பாக அமைந்திருக்கிறது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.