குறுநாவல்: 'அம்புஷ்' அத்தியாயம் - 2

உலகத்தில் எதுவுமே நிரந்தரமில்லை என்கிறபோது, வெற்றி மட்டும் எப்படி நிரந்தரமாக முடியும்? வெற்றியும் மதுவைப் போல் ஒரு குறுகிய நேரத்திற்கான போதை. போதை தெளிந்தபின் மறுபடியும் நிஜத்தை சந்திக்க வேண்டும்.

காலையில் விசில் அடித்து ரோல் கால் தொடங்கியது. கேம்பில் அதிகாரிகள் பரபரப்பாக நின்று கொண்டிருந்தார்கள். நேற்று இரவு மணிவர்மன் கொடுத்த கவரைப் பிரித்து டெபுடி கமாண்டன்ட் சுனில் பர்மார் எல்லோர் முன்னிலையிலும் படிக்கத் தொடங்கினார்.

பிடிபட்ட 55 பேர், பிணமான 37 பேர் எதிலும் அந்த புரட்சிக்குழுவின் தலைவர்கள் இல்லை. அவர்களின் முக்கியத் தலைவன் ராணா  உட்பட 10 பேரும் தப்பி விட்டார்கள். அவர்கள் திரும்பவும் படை திரட்டி தாக்கக்கூடும். அதனால் உடனடியாக நமது பட்டாலியனை இங்கிருந்து திரும்பப் பெற முடியாது.

எல்லோரும் கவனமாக இருக்க வேண்டும். உடனடியாகக் காட்டுப் பகுதியில் எப்போதும்போல் ரோந்து பணியை, தேடுதல் வேட்டையை ஆரம்பிக்க வேண்டும் என உளவுத் துறையின் தகவலை மேற்கோள் காட்டி தலைமையத்தில் இருந்து வந்த உத்தரவை சொல்லச் சொல்ல, எல்லோர் முகமும் மனமும் வாடி நின்றது.

‘மறுபடியும் முதலில் இருந்தா?’ என்று அனைவரும் புலம்பத் தொடங்கினார்கள். இதில் சின்ன ஆறுதல் என்னவென்றால் இங்கிருந்தபடியே 15 பேர் வீதம் அணி அணியாய் விடுப்பில் போகலாம் என்ற உத்தரவுதான். அதுவும் அந்த 60 கிலோ மீட்டர் காட்டுவழி மண் பாதையை ரொம்ப பாதுகாப்போடு கடந்து போக வேண்டிய ஏகப்பட்ட கண்ணிவெடி நடைமுறைகளைக் கட்டாயம் பின்பற்றித்தான் போக வேண்டும் என்ற  கண்டிஷன்.

அதன்படி விடுப்பில் போவதற்கான பட்டியல் தயாரிப்பு பணி ஆரம்பமானது. யார் யாருக்கெல்லாம் அவசரம், அத்தியாவசியமோ அவர்கள் முதலில் போகலாம் என்ற முடிவின்படி முதல் 15 பேரில் குழந்தை இல்லாமல் போராடும் சிவநேசனுக்கும், ஒரு குழந்தைக்காகப் போராடும் இஸ்மாயிலுக்கும் இரண்டு மாதம் விடுப்பில் போக வாய்ப்பு கிடைத்தது.

டோப்பு மேஜருக்கு மனைவி இல்லை. நோய்வாய்ப்பட்டு இறந்து 10 வருடமாகி விட்டது. மறுமணம் செய்துகொள்ளவில்லை. யாரிடமும் பெரிதாய் பேசுவதுமில்லை, சிரிப்பதுமில்லை. மதுவும், மாதுவும் புழங்கும் இந்தப் பட்டாளத்து உலகத்தில் இவர் ஒரு யோகி போல் வாழ்கிறார். இவர் பேசுவது இஸ்மாயில், சிவநேசன், கிஷன் மூவரிடம் மட்டும்தான். அதுவும் ஓரிரு வார்த்தை.

டோப்புவின் மகள் அவரது வயதான அம்மாவின்  பராமரிப்பில் ராஞ்சியில் இருக்கிறாள். இப்போதுதான் டிகிரி முடித்துவிட்டு மேற்கொண்டு படிக்க விரும்புகிறாள். டோப்பு  அவளுக்குக் கல்யாணம் செய்ய ஆசைப்படுகிறார். ராஞ்சியில் அவர்கள் சமூகத்தில் படித்த அரசு வேலை செய்யும் மாப்பிள்ளைக்கு நிறைய வரதட்சணை கொடுக்க வேண்டும். அதற்காக பணம் சேர்த்துக் கொண்டிருக்கிறார். ரொம்ப சிக்கனமாக இருந்து காசு சேர்ப்பதால் அவரை கஞ்சன் டோப்பு என்று எல்லோரும் இங்கே கேலி செய்கிறார்கள்.

இஸ்மாயிலும் சிவநேசனும் விடுப்பில் போகும்போது அவர்களுடைய அலுவலக வேலைகளை கிஷன் சிங்க்கிற்கும், மணிவர்மனுக்கும் கொடுத்துவிட்டுப் போய் விட்டார்கள்.

கிஷனுக்கு 2 வருடம் சர்வீஸ், மணிக்கு அதுவுமில்லை. இருவருக்கும் கண்ணைக்கட்டி காட்டில் விட்டது போல் இருக்கிறது. தப்பு தப்பாய் டூட்டி போட்டு இருக்கிற சீனியர் அனைவரும் அடிக்கப் பாய்கிறார்கள். மணிக்கு பாஷையும் புரியவில்லை. நல்லவேளை, வினய் யாதவ் விடுப்பில் போய்விட்டான். இல்லையெனில் இடுப்பை உடைத்திருப்பான்.

யாராவது தப்பாய் டூட்டி போட்டுவிட்டால், சண்டை போட்டால்  சமாதானப்படுத்தி அவர்கள் டூட்டியை கிஷனும் மணியும் பகிர்ந்துகொள்ள, மொத்த பட்டாலியனும் சிரிக்க ஆரம்பித்து விட்டார்கள். இந்தச் செய்தி அதிகாரிகள் வரை போக, ‘இருவரும் சின்ன பசங்கதானே, இப்போதுதான் வேலைக்கு சேர்ந்திருக்கிறார்கள். போகப்போக கற்றுக்கொள்வார்கள். அவர்களை ஏதும் கேலி செய்யாதீர்கள், திட்டாதீர்கள்’ என கிஷனுக்கும் மணிக்கும் ஆதரவு கரம் நீட்டினார்.

இந்த களேபரத்தால் கிஷனும் மணிவர்மனும் நல்ல நண்பர்களானார்கள். மணிவர்மனின் அரைகுறை இந்தி, குட்டி போட்ட பூனை போல் தம்மையே சுற்றி வருவது கிஷனுக்கு ரொம்பப் பிடித்து விட்டது. கிஷன் அடிக்கும் ஜோக்கிற்கும் கிண்டலுக்கும் மணி அடிமையானான்.

இருவரும் இரவு, பகல் என பேசிக்கொண்டே ஒன்றாய் உலாவினார்கள். இரவில், "டேய் பசங்களா, பேசாம தூங்குங்கடா" என சீனியர்கள் விரட்ட, டெண்டுக்கு வெளியில் கட்டிலைப் போட்டு படுத்துக்கொண்டு இவர்கள் பேச்சும் சிரிப்பும் தொய்வில்லாமல் இரவெல்லாம் தொடர்ந்தது.

வினய் யாதவ், ஜட்டி யாதவாக திரிவது, அவன் ஒரே சமயத்தில் 4 புல் பாட்டில் ரம், 3 முழு கோழி, 20 ரொட்டி சாப்பிடுவது, விடாமல் கால் மணி நேரம் பின்னால் காற்று விடுவது என அவனின் வினய் யாதவ் கதைகள் ரொம்பப் பிரபலம். ‘வினய் யாதவ் யாரையும் அடித்துத் துன்புறுத்த வேண்டாம். கால் மணி நேர காற்று வைத்தியம் செய்தாலே போதும், தீவிரவாதிகள் அவுட்’ என்று சொல்லிச் சிரிப்பான்.

அதுபோல, டோப்பு மேஜரின் கஞ்சத்தனம், கருப்பு நிறம் இதெல்லாம் கிஷனுக்குக் கிடைத்த அல்வா. ‘டோப்பு இருட்டில் இருந்தால் தீவிரவாதியால் கூட கண்டுபிடிக்க முடியாது. சோப்பு வாங்கினால் செலவு ஆகும் என மண் தேய்த்து குளிக்கிறார்’ என கிஷன் அவரையும் உண்டு இல்லையென செய்கிறான். ஆனால், நேரில் பார்த்தால் இருவருக்கும் ஒரே சல்யூட் மயம். அவர்கள் அந்தப் பக்கம் போனால், இந்த பக்கம் ஆரம்பித்து விடுவான்.

“டோப்பு மேஜர் எப்போது சிரிப்பார்?” என்று மணி கேட்க, “நீ அவர் மகளை வரதட்சணை வாங்காமல் கல்யாணம் செய்துகொள்கிறேன் என்று சொல். அவரது மொத்த பல்லும் தெரியும்” என்றான் கிஷன்.

“நீயே கல்யாணம் செய்துகொள். உங்கள் ஊர்தானே?”

“இல்லை, நான் வேறு ஒரு பெண்ணை இந்த வேலைக்கு வரும் முன்பிலிருந்தே காதலிக்கிறேன்.”

“யார்? உன் டைரியில் ஒரு போட்டோ இருக்கிறதே அவளா?”

“அடப்பாவி, உனக்குத் தெரியுமா?” எப்போது பார்த்தாய்? என்னிடம் யார் என்றுகூட நீ கேட்கவில்லை?”

“நான் யூகித்தேன், அது உன் காதலியாகத்தான் இருக்குமென.”

“எப்படியிருக்கிறாள்?”

“தங்கச் சிலை போல்.”

“அந்த தங்கச் சிலை கிடைக்க வேண்டுமெனில், நான் இந்த வேலையை விட வேண்டும். என் அப்பா இதே பட்டாலியனிலிருந்துதான் இறந்து போனார். அந்தக் கருணை அடிப்படையில்தான் எனக்கு இந்த வேலை கிடைத்தது. இந்த வேலை பிடித்து வரவில்லை. தம்பியையும் அம்மாவையும் காப்பாற்றவே இங்கு வந்தேன். இங்கு யாருக்கும் தெரியாது, உனக்கு மட்டும் சொல்கிறேன். நான் ரயில்வே எக்ஸாமுக்கு படித்துக்கொண்டு இருக்கிறேன். இரண்டு முறை தேர்வு எழுதி  சொற்ப மார்க்கில் பெயில் ஆகிவிட்டேன். இந்த முறை கட்டாயம் கிளியர் செய்து விடுவேன். 2 மாதம் லீவு வாங்கிக்கொண்டு டெல்லியில் போய் கோச்சிங் சென்டரில் சேரப் போகிறேன். அதற்கு அடுத்த மாதம் எக்ஸாம் வருகிறது. எழுதி விட்டுத்தான் இங்கு வருவேன். தயவு செய்து யாரிடமும் சொல்லிவிடாதே. போகவிடாமல் செய்து விடுவார்கள். ரயில்வேயில் வேலை கிடைத்துவிட்டால் ‘தங்கச்சிலை’ எனக்குதான். இந்த மிலிட்டரி வேலையில் இருந்தால் அவர்கள் வீட்டில் சம்மதிக்க மாட்டார்கள்.”

“கட்டாயம் நீ வெற்றி பெறுவாய் கிஷன். நான் யாரிடமும் சொல்ல மாட்டேன்.”

“எப்போதும் டைரியில் ஏதோ எழுதிக்கொண்டே இருக்கிறாய். நீ யாரையாவது காதலிக்கிறாயா மணி?”

“நான் இதுவரை 10 பேரை காதலித்து இருக்கிறேன். இது அவர்கள் யாருக்கும் தெரியாது.”

“தம்பி இதுக்குப் பேரு காதல் கிடையாது. சைட் அடிக்கிறது” என கிஷன் சொல்ல, நள்ளிரவில் வெடிக்கும் சிரிப்பு... சீனியர்கள்  திட்டத் திட்ட கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் அடங்கும்.

கிஷன் பட்டென்று உறங்கி விடுகிறான். மணிவர்மனுக்கு உறக்கம் வருவதில்லை. இந்த சண்டை நடந்து முடிந்த நாளிலிருந்து இன்று வரை மணிவர்மன் சரியாகத் தூங்குவதில்லை. கண்ணை மூடினால் அந்த சண்டையில் இறந்தவர்களின் உடலை ஒரு இடத்தில் கொண்டு வந்து அடுக்கி, எண்ணி தனித்தனியாய் விழுந்து கிடந்த, தலை, கால், கை, பிண்டம் என எல்லாவற்றையும் ஒன்றுசேர்த்து வண்டியில் ஏற்றிய அந்த நிகழ்வு கனவாய் வந்துகொண்டே இருக்கிறது.

இஸ்மாயில் அண்ணன், சிவநேசன் அண்ணன் மற்ற எல்லோரும்  வாயில் துணி கட்டிக்கொண்டு சிதறிக்கிடந்த சின்னச் சின்ன உடல் தசைகளை எல்லாம் வெகு சிரத்தையாகக் கட்டி ஒன்று சேர்த்தது, இறந்தவர்களின் இரத்தம், இறக்கும்போது வந்த மலம், மூத்திரம் என ஒரு மிக மோசமான நெடி என அந்த கனவு பெரும் துர்கனவாய் தினமும் வந்து எப்போதும் அவனது தூக்கத்தைக் கெடுத்து விடுகிறது.

அன்றைய நாள் மணிவர்மன் இதில் எந்த வேலையும் செய்யாமல் பயந்து கொண்டு ஒரு மூலையில்தான் நின்றிருந்தான். மணிவர்மன் புதிது என்பதால் இந்த சண்டைக்குக் கூட அவனைக் கூட்டிக்கொண்டு போகவில்லை. முகாம் பாதுகாப்பு டூட்டியில் போட்டுவிட்டார்கள்.

பயந்து அருவருப்பாய் ஓர் ஓரமாக நின்று வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்த அவனை வினய் யாதவ் அந்தப் பிணக்குவியல் மீது பிடித்துத் தள்ளி விட, மணி பயத்தில் கத்தி கூச்சலிட்டான். ‘இது பயத்தைப் போக்கும் வைத்தியம்’ என்று எல்லோரும் சிரித்தது எல்லாம் திரும்பத் திரும்ப கனவாய் வந்து அவனை வாட்டுகிறது.

கிராமத்து வீட்டில் இருட்டில் கொஞ்சம் தள்ளி இருக்கும் இடத்தில் பாத்ரூம் போவதற்கே அம்மா, அக்கா துணை தேடிய இந்த மாவீரன் மணிவர்மனுக்கு இந்த வேலை எப்படியிருக்கும்? யோசித்துப் பாருங்கள்.

கிஷனிடம் இந்தக் கனவு பற்றி சொன்னபோது, ‘அதை நினைக்காதே. அதற்கு பதிலாக நீ வேறு எதையாவது நினைத்துக்கொள். நான் என் காதலியை நினைத்துக்கொள்வது போல’ என்று சிரித்தான்.

மணிவர்மனுக்கு எந்தக் காதலியும் இல்லை. அம்மா, தங்கைகளை நினைத்தால் இன்னமும் சோகமும் துக்கமும் சூழ்ந்து கொண்டு விடுகிறது. நாம் செல்வராணியையாவது  காதலித்து இருக்கலாம். கிஷனுக்கு இருப்பதுபோல் தங்கச்சிலை இல்லையென்றாலும் நமக்கென்று ஒரு வெண்கல சிலையாவது இருந்திருக்கும்.

கல்லூரியில் படித்த காலத்தில், ‘நாம் காதலிக்கலாமா?’ என்று அவள் கேட்டபோது  புத்தகத்தில் படித்த வேதாந்தம், சித்தாந்தம், குடும்ப வறுமை எல்லாம் பேசி, ‘உனக்கு பாலகுமாரன் தெரியுமா?’ எனக் கேட்டுக் குழப்ப, அவள் விழுந்து அடித்துக்கொண்டு ஓடியதெல்லாம் மணிவர்மனுக்கு நினைவாய், கனவாய் அந்த நள்ளிரவில் வந்து கொண்டிருந்தது. நல்லவேளை, அவள் பிழைத்துக்கொண்டாள். வீட்டில் பார்த்த மாப்பிள்ளையை திருமணம் செய்து கொண்டு  நிம்மதியாக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறாள்.

ஏதேதோ யோசித்தும் தூக்கம் வருவதாக இல்லை. கிஷன் எல்லாவற்றையும் சிம்பிளாக எடுத்துக்கொள்கிறான். ‘இன்று அவர்கள் பிணங்களை நாம் அடுக்கி வைக்க, நாளை நம் பிணங்களை யாராவது அடுக்குவார்கள்’ என்று கொஞ்சம் கூட பீதி இல்லாமல் சொல்லுகிறான். மணிவர்மனுக்கு அடிவயிறு கலங்குகிறது.

புரட்சிப்படை தலைவர்கள் என சந்தேகிக்கப்படும் 10  பேர்களையும் முகச்சாயலின் தோராய வரைப்படத்துடன் மத்திய உளவுத்துறை, மாநில காவல்துறை, உளவு பிரிவு, தனியார் குழு பிரிவுகள் என எல்லோரும்  சல்லடை போட்டுத் தேடுகிறார்கள். கிராமத்தில் மலையடிவாரத்தில் ஏதேனும் அசைவுகள் தெரிகிறதா என்று 77வது பட்டாலியன் ரோந்து சுற்றி வருகிறது. ஆனால், அவர்கள் தேடும் ராணா உட்பட 10 பேர்களும் இறந்து பல வருடம் ஆகிவிட்டது.

அப்படியென்றால் யார்தான் இந்தப் புரட்சிப்படையின் தலைவர்கள்? அவர்கள் எங்கு இருக்கிறார்கள் என்பதை நாளை காண்போம்...