குறுநாவல்: 'அம்புஷ்' அத்தியாயம் - 3

அம்பேத் கடும் கோபத்தில் இருக்கிறான். இந்த சண்டையால்  ஈடு செய்ய முடியாத பெரிய நட்டம் ஆகிவிட்டது. புரட்சிப் படையை நம்பி வந்த 37 பேர்களை துடிக்கத் துடிக்கக் கொன்று விட்டார்கள். 55 பேர் வசமாக மாட்டியிருக்கிறார்கள். கஷ்டப்பட்டு சம்பாதித்த அத்தனை ஆயுதங்களையும் அரசுப் படைகள் எடுத்துக் கொண்டு அவர்களை நிர்மூலமாக்கி இருக்கிறது.

‘விடவே மாட்டேன். 77வது பட்டாலியனிலிருந்து ஒருவர் கூட உயிருடன் திரும்ப போகக்கூடாது. ஏன் அவர்கள் சாம்பல் கூட கிடைக்கக் கூடாது. ஏற்கெனவே வறுமையில் கொலை உயிரும் குற்றுயிருமாய் பட்டினியில் கிடந்த என் மக்களை துன்புறுத்தி சித்ரவதை செய்த வினய் யாதவ் போன்றவர்கள் மிருகம் போல் நடந்துள்ளார்கள். விடமாட்டேன். யாரோ நம் குழுவில் உள்ள துரோகிகள் தகவல் கொடுக்கப்போய், அரசுப் படை நம்மைக் கண்டுபிடித்து அழித்துள்ளது. விடமாட்டேன், விடவே மாட்டேன். நான் திருப்பி அடிக்கப்போகும் அடியில் மொத்த நாடும் தூக்கத்தைத் தொலைக்க வேண்டும்’ என யோசனை செய்தான்.

அம்பேத் புரட்சிப் படையில் மூன்றாம் தலைமுறை ஆள் இவன். அப்பனையும் பாட்டனையும் ஏற்கெனவே அரசுப் படைகள் கொன்று விட்டன. ஒரு இன்ஜினியரிங் பட்டதாரி 45 வயது ஆகியும் திருமணம் செய்து கொள்ளவில்லை.  நாடி, நரம்பு, மூளை முழுக்க போர் தந்திர அனுபவத்தையும் அறிவையும் வைத்திருக்கின்ற படுபயங்கரமானவன் அம்பேத்.

அம்பேத்தான் தலைவன் என்று யாருக்கும் தெரியாது. ஏற்கெனவே இறந்தவர்களின் ஓரளவு சாயலில் உள்ளவர்கள் 10 பேரை தேர்ந்தெடுத்து கொஞ்சம் ஒப்பனை செய்து அவர்களை தலைவர்கள் என்று புரட்சிப்படை, அரசுப் படை, ஊர் மக்கள் என எல்லோரையும் நம்ப வைத்து, பின் அவர்களை உருமாற்றி ஊருக்குள் உலவ விடுவது, 10 பேரையும் சந்திக்க விடாமல் 10 இடத்தில் வைத்து பராமரித்து அம்பேத் நடத்தும் நாடகத்தை எளிதில் யாராலும் புரிந்துகொள்ள முடியாது.

அம்பேத் எந்தக் காட்டிலும், போலீஸ் தேடுகின்ற நாட்டிலும் இல்லை. 77வது பட்டாலியன் இருக்கும் மலையடிவாரம் அருகே இரண்டு கிராமங்கள் தள்ளி உள்ள ஒரு கிராமத்தில் ஒரு சிதிலமடைந்த வீட்டில் தனது அப்பா வழி பாட்டியுடன் சாதாரண கூலித் தொழிலாளியாய் வசித்து வருகிறான். இறந்துபோன தனது  அப்பா ஒரு புரட்சிவாதி என்பதால் இவன் வாரம் ஒருமுறை போலீசில் கையெழுத்தும் போடுகிறான். யாருக்கும் தெரியாத ஒற்றைத் தலைவனாய் இந்தப் பெரிய புரட்சிப் படையைக் கட்டி எழுப்பியிருக்கிறான். எல்லாமே ரகசியம். யாரையும் நம்புவதில்லை, யாருக்கும் எந்தத் தகவலையும் முழுவதுமாக சொல்வதில்லை. மூளை முழுவதும் போர் தந்திரங்கள்.

முப்பதுக்கும் மேற்பட்ட அரசு அதிகாரிகளை, அரசியல்வாதிகளை, மக்களை வதைத்து ஊழல் செய்ததற்காக கொன்று இருக்கிறான். 10க்கும் மேற்பட்ட காவல் நிலையங்கள் மீது தாக்குதல் நடத்தி ஆயுதங்களை அள்ளிக்கொண்டு வந்துள்ளார்கள். இதுவரை அவனை யாரும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை, நெருங்கவும் முடியவில்லை.

புரட்சிப் படையில் உள்ள யாரோ ஒருவரை மடக்கி, மயக்கி காட்டில் உள்ள  அவர்கள் பயிற்சிக்கூடம், ஆயுதக் கிடங்கு எல்லாவற்றையும் 77வது பட்டாலியன் கண்டுபிடித்து அழித்தது, கொன்றதுதான் 15 வருட புரட்சி வாழ்வில் அம்பேத்க்கு  ஏற்பட்டிருக்கின்ற முதல் சறுக்கல். இவ்வளவு ஜாக்கிரதையாக இருந்தும் இப்படி ஆகிவிட்டதே என்பதை அவனால் ஜீரணிக்க முடியவில்லை.

இனி, இதுபோன்ற படை, ஆயுதங்கள் திரட்டுவது எல்லாம் எளிதான காரியமல்ல. ஆனால், அம்பேத் விட மாட்டான். தனது 10 ரகசிய தளபதிகளுக்கும் 10 வேலைகளை வடிவமைத்தான். 10 பேரையும் 10 திசைகளாய் பிரித்து சித்து வேலைகளைத் தொடங்கினான்.

அரசுப் படையின் அத்தனை நகர்வுகளையும் கண்காணித்தான். குறிப்பாக, 77வது பட்டாலியனின் முழு அசைவுகளையும். இன்று என்ன சாப்பிட்டார்கள், எத்தனை பேர் விடுப்பில் போகிறார்கள், யார் திரும்பி வருகிறார்கள் உட்பட  எல்லா தகவல்களையும் பெறத் தொடங்கினான்.

77வது பட்டாலியனில் முதல் அணியில் 2 மாத விடுப்பில் போன  இஸ்மாயில், சிவநேசன், வினய் யாதவ் உட்பட எல்லோரும்  திரும்பி வரத் தொடங்கினார்கள். வீட்டிலிருந்து நகரத்தில் உள்ள தலைமையகத்தில் வந்து ரிப்போர்ட் செய்து, பின்பு பலத்த பாதுகாப்புடன் பல வாகனங்கள் முன், பின் தொடர 60 கிலோ மீட்டர் காட்டுப்பாதையை கடந்து வந்து சேர்ந்தார்கள்.

அப்ரினுக்கு இருதய அறுவை சிகிச்சை வெற்றி.  இனி உயிருக்கு ஆபத்தில்லை. மூளை வளர்ச்சி இல்லையோ, உடல் வளர்ச்சி இல்லையோ அது ஒரு உயிராக உலாவட்டும் என்ற இஸ்மாயில் - உம்ராவின் ஆசை அல்லாவின் அருளால் நிறைவேறிவிட்டது.

அதேபோல், சிவநேசன்-கீர்த்தியின் 10 வருடப் போராட்டம் முடிவுக்கு வந்தது. தனது 36வது வயதில் கீர்த்தி கருவுற்றாள். ரொம்பவே ஜாக்கிரதையாக இருக்க மருத்துவர்கள் அறிவுறுத்தி  இருக்கிறார்கள். எப்போதும் கம்பீரமாய் விடை கொடுக்கும் கீர்த்தி, இந்த முறை குழந்தை போல் அழுது அடம்பிடித்து துடித்திருக்கிறாள். பிரியவே மனமில்லாமல் சிவநேசன் வந்திருக்கிறான்.

கீர்த்தி சூலுற்றதும் மாமியார் சகிதம் மொத்த குடும்பமும் அவளைக் கொண்டாட  ஆரம்பித்து விட்டார்கள். இனம் புரியாத மகிழ்ச்சியிலும் துக்கத்திலும் சிவநேசனும் கீர்த்தியும் தவித்தார்கள்.

இஸ்மாயிலும் சிவநேசனும் போன காரியம் ஜயமானதில் ரொம்ப உற்சாகமாக வந்திறங்கினார்கள். நிறைய தின்பண்டங்கள், தமிழ் புத்தகங்கள் எல்லாம் வாங்கி வந்து மணிவர்மனுக்கும் கிஷனுக்கும் கொடுத்தார்கள். மணிவர்மனுக்கு தின் பண்டங்களை விட, இவர்கள் கதைகள் ரொம்பவும் இனித்தது.

நாலு பேருக்கும் நாலு கதைகள் உள்ளன. கிஷனுக்கு தங்கச்சிலை, சிவநேசன் அண்ணனுக்கு கீர்த்தி புராணம், இஸ்மாயில் அண்ணனுக்கு அப்ரின் பாசம், டோப்பு மேஜருக்கு மகளதிகாரம் என இதுபோல் இங்கு இருக்கிற எல்லோருக்கும் ஒரு கதை இருக்கிறது.

நமக்கென்று அம்மா, அப்பா, தங்கைகள், வறுமையைத் தவிர வேறு எதுவும் சுவாரஸ்யமாக  இல்லையே என மணிவர்மன் ஏங்கினான். கிஷன் - தங்கச்சிலை காதல் கதைகள் மணிவர்மனுக்குள் ஆவலையும் அதேசமயத்தில் பொறாமையையும் ஏற்படுத்தியது.

தம் வெண்கலச்சிலை செல்வராணியின் நினைவுகள் வந்துக்கொண்டேயிருந்தது. அது வேறு ஒருவனுக்குச் சொந்தமான சிலையென்றாலும் மனது அச்சிலையை பற்றியே நினைத்துக் கொண்டிருந்தது.

கிஷனிடம் சொன்னதில் , ‘உனக்குப் பிடித்திருந்தால் அது வேறு ஒருவருடைய சிலையாக இருந்தாலும் பரவாயில்லை. இந்த முறை நீ விடுப்பில் போகும்போது அந்தச்  சிலையை கடத்த முயற்சி செய்’ என்று சொல்லி ஒரே சிரிப்பாய் சிரிக்கிறான்.

செல்வராணி கல்லூரி முதலாமாண்டில் கடைசியாக வந்து சேர்ந்தாள். அவள் ஊரை தாண்டித்தான் மணிவர்மன் சைக்கிளில் தினமும் கல்லூரிக்கு போக வேண்டும். எப்போதும் தனது அப்பாவின் டிவிஎஸ் வண்டியில் பின்னல்  நிஜ சிலை போல் எதுவும் பேசாமல், பார்க்காமல் அமர்ந்து கொண்டு வருவாள். அப்பா இறக்கி விட்டு மறைந்தபின் அவள் ரவுடியாக மாறி விடுவாள். இது மணிவர்மனுக்கு தெரிந்தது. மணிவர்மனுக்கு  தன்னைப் பற்றி தெரியும் என்பது செல்வராணிக்கு தெரிந்தது. அங்கேதான் நட்பு  துளிர்த்தது.

மணிவர்மனை வறுமையும் அவன் புத்தகத்தில் படித்துக் கிடைத்த அரைகுறை அறிவும் குழப்பி வைத்திருந்தது. செல்வராணியின் அருகாமை ரொம்பப் பிடித்திருந்தது. அவளுடன் இருக்கும்போது நார்மலாக இருக்க முடியவில்லை. ஆனால், சித்தாந்தமெல்லாம் பேசி ரொம்ப தெளிவாக இருப்பதுபோல் காட்டிக்கொண்டான்.

அவள் காதலைச் சொல்லும்போதும் இப்படித்தான் ஏதேதோ உளறிக்கொட்டி அவளைக் குழப்பி அனுப்பி விட்டான். மணிவர்மனின் தெளிவற்ற பேச்சால் அவள் வீட்டில் சொன்ன மாப்பிள்ளையை திருமணம் செய்து கொண்டு போய்விட்டாள். ஒரு குழந்தையும் பெற்று விட்டாள். இப்போது இரண்டு வருடம் கழித்து  மணிவர்மனுக்கு செல்வராணி மீது காதல் பெருக்கெடுக்கிறது. இதை ஊரில் சொன்னால் வெளக்குமாரு பெருக்கெடுக்கும்.

பட்டாலியனில் விடுப்பில் போவதற்கான அடுத்த அணி தயாரானது. அதில் டோப்புவும் கிஷனும் கூட இருந்தார்கள். மணிவர்மன் புதிதாய் சேர்ந்ததால் கடைசி அணியில்தான் இடம் என்று சொல்லி விட்டார்கள்.

கிஷன் படு குஷியாக இருந்தான். இப்போது தங்கச் சிலையை பார்க்கப் போகிறான். ரயில்வே எக்ஸாம் எழுதி பாஸ் செய்துவிட்டு அந்தச் சிலையை தூக்கப் போகிறான்.

டோப்பு மேஜர் கிளம்பும்போது மணிவர்மன் அவர் காலில் விழுந்து நமஸ்கரித்தான். அவர் அவனை தூக்கி தோள் தடவி தட்டிக்கொடுத்தார்.

“என்ன, வருங்கால மாமனார் காலில்  இப்போதே விழுந்து ஆசீர்வாதம் வாங்குகிறாயா? ஐஸ் வைக்கிறாய்” என்று கிண்டலடித்தார்கள். முதன் முறையாக டோப்பு மேஜர் சிரித்தார்.

கிஷன் கிளம்பும் நேரத்தில் மணிவர்மன் சிறு குழந்தை போல் தேம்பித் தேம்பி அழுதுவிட்டான். கிஷன் முத்த மழை பொழிந்தான். கண் கலங்கினான். நாலைந்து மாத பழக்கம்தான் என்றாலும் இருவரும் உள்ளத்தால் நெருங்கி விட்டார்கள். மணிவர்மன் அழுதது யாருக்கும் பிடிக்கவில்லை,  ‘இவனையெல்லாம் யார் பட்டாளத்தில் சேர்த்தது’ என எல்லோரும் கேலி பேசினார்கள்.

பட்டாளத்தில் மனிதர்கள் வருவதும் போவதும் சகஜம் என்று சொல்லி இஸ்மாயில் மணிவர்மனை தேற்றினார். ‘ஒரு ஆண் அழக் கூடாது. அதுவும் பட்டாளத்தில் ஒருவன் அழுதால் அவமானம், அசிங்கம், அபசகுனமும் கூட’ என அறிவுரை சொன்னார்.

பட்டாலியனில் வினய் யாதவ்க்கு மக்கள் படை தலைவர்கள் பற்றி துப்பு கிடைக்காததால் கோபத்தில் கோர தாண்டவம் ஆடினான். தினமும் அவனுக்கு மட்டுமே 4 பாட்டில் ரம் காலியானது. சிறுவர்களையெல்லாம் பிடித்து வந்து அடித்து உதைத்து  விசாரித்துக் கொண்டிருந்தான். அவனது பெண் போதையும் தீர்ந்தபாடில்லை.

இரவெல்லாம் விலை மாதுக்களைத் தேடி அக்கம் பக்கம் கிராமங்களில் அலைந்தான். டெபுடி கமாண்டன்ட்  சுனில் பர்மார், வினய் யாதவ் பற்றி ரிப்போர்ட் எழுதி அவன் மீது உடனடியாக நடவடிக்கை எடுக்கப் பரிந்துரைத்தார். தலைமை கமாண்டன்ட்  அந்த ரிப்போர்ட்டை குப்பையில் போட்டார். ‘இங்கே யார் ஏக பத்தினி விரதர்கள்? அப்படியே இருந்தாலும் அவர்களால் பட்டாலியனுக்கு என்ன பிரயோஜனம்? வினய் யாதவை கண்டும் காணாமல் விடுங்கள். அவனால்தான் நமக்கு இவ்வளவு பெரிய வெற்றி கிடைத்தது. மீதி கொஞ்ச பேரையும் அவன் கண்டுபிடிப்பான்’ என்று சொல்லி விட்டார்.

இவை அனைத்தையும் அருகில் உள்ள கிராமத்தில் இருக்கும் அம்பேத் கழுகு போல் கவனித்துக் கொண்டிருந்தான். வினய் யாதவ் இது எது பற்றியும் கவலைப்படாமல், உலா வந்து கொண்டிருந்தான். ரம் பாட்டில்கள் உருண்டன, கோழிகள் பறந்தோடின.

அனைத்துத் தகவல்களும் அம்பேத்க்கு போனது. “தரை மட்டம் ஆக்குவேன், யாரும் தப்ப முடியாது” என அம்பேத் மறுபடியும் சூளுரைத்தான்.

மணிவர்மனால் எதையும் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. இஸ்மாயில் அண்ணன், சிவா அண்ணன் எல்லாரும் தம் தேவதை மனைவிகளைத் தவிர வேறு யாரைப் பற்றியும் பேசுவது கூட கிடையாது. வினய் யாதவ் எப்படி இப்படி துணிகிறான் என்ற ஆச்சர்யம் அவனைத் தொற்றிக்கொண்டது. பேச்சுத் துணைக்கு கிஷனுமில்லை. மணிவர்மன் முற்றிலுமாய் தூக்கத்தைத் தொலைத்தான். இரவெல்லாம் பிண வாடைக் கனவுகள்,  அதிலிருந்து மீள செல்வராணி நினைவுகள் என தவித்தான். செல்வராணி வேறொரு அரசனின் ராணி. அவளை நினைப்பது தவறு. குற்ற உணர்வின் நெருப்பில் அவன் எரிந்தான்.

ஆனாலும், ‘இந்த முறை விடுப்பில் போகும்போது அவளைக் கண்டுபிடித்து, எனக்கும் உன் மீது பெருங்காதல் இருந்தது,  இருக்கிறது என்பதை யாருக்கும் தெரியாமல் அவளிடம் மட்டும் குழப்பாமல் சொல்லிவிட்டு வந்து விட வேண்டும். அவள் யார் கூடவாவது வாழட்டும். நம் காதலை சொல்வதில் என்ன தப்பு நடந்துவிடப் போகிறது’ என்று தீர்மானித்தான்.

அடுத்த நாள் இரவின் கனவில் செல்வராணி பட்டாலியன் கூடாரம் இருக்கும் காட்டில் ஒரு பாறையில் அமர்ந்து, ‘மணி... மணி’ என்று கூப்பிடுவது போல் இருக்க, இவன் எழுந்து தட தடவென ஓட,  அங்கே இருட்டில் காவலுக்கு இருந்தவன், மணிவர்மனை புரட்சிப் படை ஆள் என நினைத்து சுட  முயற்சிக்க, மணிவர்மன் மயிரிழையில் உயிர் தப்ப, பெரும் களேபரம் ஆனது.

மணிவர்மனுக்கு பதிலாக நல்ல திடமான, நிறைய அனுபவமுள்ள சிப்பாய் கேட்டு தலைமையகத்திற்கு செய்தி அனுப்பினார்கள். தலைமையகத்தில் இருந்து, ‘மணிவர்மனை தகுதியான ஆளாக மாற்றுங்கள். புதிய ஆள் தர முடியாது’ என்று பதில் அனுப்பினார்கள்.

மணிவர்மனுக்கு தொடர்ந்து ஒரு வாரம் மண் மூட்டை சுமக்கும்படி டெபுடி காமண்டன்ட்  மூலம் பனிஷ்மென்ட் கிடைத்தது. வலியிலும் அவமானத்திலும் துடித்தான். எவ்வளவோ முயற்சித்தும் செல்வராணி கனவுகள் நின்றபாடில்லை.

முதன் முதலில் பனிஷ்மென்ட் கிடைத்ததை மணிவர்மன் டைரியில்  எழுதினான். மணிவர்மனை இரண்டு மாத விடுப்பில் அனுப்பி, விடுப்பு முடிந்தவுடன் பாஸ்கெட் பால் டோர்னமெண்ட் பயிற்சிக்கு நேரடியாக ஐதராபாத் அனுப்ப உத்தரவு போட்டார்கள்.

இஸ்மாயிலும் சிவநேசனும் மணிவர்மனை மூன்றாவது அணி விடுப்புப் பட்டியலில் சேர்த்தார்கள். ‘நீ நல்லவன்தான். ஆனால், உன் மனது தெளிவாக இல்லை. ஏதோ குழப்பம். அடுத்த முறை இங்கு வந்தால் உருகுவது, மருகுவது எல்லாம் விட்டுவிட்டு புது ஆளாக வர வேண்டும்’ என நிறைய அறிவுரைகள் சொல்லி அனுப்பினார்கள்.

விடுப்பில் இருக்கும் நாட்களில் இஸ்மாயில் வீட்டுக்கும், சிவநேசன் வீட்டுக்கும் போகும்படி சொன்னார்கள். மணிவர்மன் அவர்கள் கொடுத்த பொருட்களை அவரவர் வீட்டில் சேர்ப்பதாக வாங்கிக்கொண்டு புறப்பட்டான்.

‘கட்டாயம் செல்வராணியை பார்க்க வேண்டும்’ என நினைத்துக்கொண்டு போன மணிவர்மனுக்கு பெரும் அதிர்ச்சி காத்துக்கொண்டிருந்தது. அந்த அதிர்ச்சி பற்றி நாளை பார்க்கலாம்.