சிறுகதை: நிம்மதி பிறந்தது

"டேய் பாஸ்கர் நில்லுடா…. நானும் வரேன்…," பின்னாலிருந்து கேட்ட ரவியின் குரலைப் பொருட்படுத்தாது விரைந்து நடந்து வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்தான் பாஸ்கர். எதிரே வந்த பஸ், திட்டிய ஆட்டோக்காரர், எப்போதும் நிற்கும் டீக்கடை என எதுவும் அவன் கண்களுக்கோ மூளைக்கோ எட்டவில்லை….. ஒரு வாரமாக இப்படித்தான் நிம்மதியின்றி அலைகிறான்.

பொம்மை போல வண்டியை செலுத்தி வீடு வந்து சேர்ந்தான். அவன் மனம் முழுவதும் அலுவலகத்தில் நடந்த நிகழ்வே ஆக்கிரமித்திருந்தது.

விறுவிறுவென்று வீட்டிற்குள் நுழைந்தவனை அவனது மனைவி நந்தினி கவனிக்கவில்லை…. கிச்சன் வேலையில் மும்முரமாக இருந்தாள். ஒரு வாரமாக அவனது மாற்றத்தை அவள் கவனித்ததாகத் தெரியவில்லை.

"அப்பா…" என்றபடி அவனது 4 வயது மகன் ஷர்வின் ஓடி வந்தான்… மகனைக் கண்டதும் இயல்பாக சிரிக்க முயன்றான் பாஸ்கர்…. "என்னடா தங்கம் இன்னைக்கு எங்க வெளையாடப் போனீங்க ? என்னலாம் பண்ணீங்க?" என்று சிரித்தவாறு கேட்டான்…..

பாஸ்கரின் அம்மா சீதா மட்டும் மகனது மாற்றத்தினை உணர்ந்தவளாய் சோபாவில் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தாள்……..

"பாட்டி இன்னைக்கு தந்திரக்கார நரி கதை சொன்னாங்கப்பா. அத நான் என் பிரண்டஸ் எல்லாருக்கும் சொன்னேன் பா.."

"அப்படியாப்பா? நல்ல பிள்ளை…" என்று மகனைக் கொஞ்சினான் பாஸ்கர்…..

"அப்பா இன்னக்கி பார்க்ல விளையாடும் போது இந்த ரக்ஷி இல்லப்பா, சரண் பிடிச்ச ஊஞ்சல்ல உக்காந்து ஜாலியா வெளையாடுறாப்பா… பாவம்பா சரண் கஷ்டப்பட்டு ரொம்ப நேரமா நின்னு அந்த ஊஞ்சல பிடிச்சான்… கொஞ்ச நேரம் ரக்ஷியப் பாத்துக்க சொல்லிட்டுப் போனான்…. ஆனா ரக்ஷி அவளே உக்காந்து ஆட ஆரம்பிச்சிட்டாப்பா…. தப்புதானப்பா?"

"ஆமாப்பா… தப்புதான் தப்புதான்…" அவன் வாயும் மனமும் குழம்பின.

"ஷர்வின் சாப்பிட வா…. அம்மா உனக்கு பிடிச்ச புவா ரெடி பண்ணிட்டேன்."

அம்மாவின் குரல் கேட்டவுடன் ஷர்வின் வெளியே ஓடினான். பாஸ்கர் சுவற்றை வெறித்தபடி அமர்ந்திருந்தான்….

பாஸ்கரின் அம்மா சீதா உள்ளே வந்தாள்…. "என்னப்பா ஆபீஸ்ல எதுவும் பிரச்சினையா? ஒரு வாரமாக முகமே சரியில்ல… என்றபடி அருகில் அமர்ந்து அவனது தலையைக் கோதினாள்…."

"பாஸ்கர் எப்பவும் எதுக்கும் குழம்பக் கூடாது… எது சரியோ அதைப் பண்ணனும்… நமக்கு எது சரின்னு மட்டும் பாக்காம அது மத்தவங்களையும் பாதிக்காம இருக்கானும் பாத்துக்கனும்…… நாம சரினு சொல்றது மத்தவங்களுக்குத் தப்பா இருக்கலாம்… மத்தவங்க சொல்றது நமக்குத் தப்பா இருக்கலாம்…… இது எப்பவும் நடக்குறதுதான்…. ஆனா நியாயம் நேர்மை மனிதாபிமானம் இதெல்லாம் மாறாம இருந்தா போதும்…."

பாஸ்கர் புரியாமல் அம்மாவைப் பார்த்தான்.

"ஒன்னும் இல்லப்பா ஏதோ உங்கிட்ட சொல்லனும்னு தோனுச்சு… அவ்வளவுதான்," என்றபடி வெளியேறினாள்.

பாஸ்கரின் மனம் பின்னோக்கிச் சென்றது.

அன்று மானேஜர் கூப்பிட்டு இந்த பிராஜெக்ட நீங்களே பண்ணிருங்க என்று சொன்ன போது சற்று நெருடலாகவும் உள்ளுக்குள் சந்தோசமாகவும் இருந்தது.

'இந்த பிராஜெக்ட் கிடைச்சா இன்கிரிமென்ட் கிடைக்கும்' என்று மனம் கணக்கு போடத் துவங்கியது…

ஆனா ரவி? அவன்தா இத முதல்ல இருந்து பண்றான். ஒரு வாரம் எமர்ஜென்சினு ஊருக்குப் போனப்ப பாஸ்கர் கைக்கு இந்த பிராஜெக்ட் வந்து சேர்ந்தது. இப்போது அவனுக்கே சொந்தமாகக் காத்திருந்தது. ரவியின் உழைப்பே இதில் அதிகம். உள்ளுக்குள் மனசாட்சி அதிர்ந்தது. இருந்தாலும், 'யோசித்து பதில் சொல்கிறேன்' என்று மானேஜரிடம் சொல்லிவிட்டு வந்திருந்தான். நாளை பதில் சொல்ல வேண்டும்.

அன்று ரவி ஆபீசுக்கு வந்துவிட்டான். நடந்தது எதுவும் ரவிக்குத் தெரிய வாய்ப்பில்லை. இவனுக்கு பிராஜெக்ட் கிடைத்தாலும் யாரும் எதுவும் கேட்கப் போவது இல்லை. எல்லாம் சரிதான்… ஆனா… எதுவோ தவறாகப்பட்டு பாஸ்கரைக் குழப்பிக் கொண்டிருந்தது….

அப்போது மகன் ஷர்வின், "அப்பா நான் சமத்தா சாப்டேன். இந்த ரக்ஷி இப்ப வந்து சரண் கிட்ட சாரி சொல்றாப்பா. சாரி சொன்னா சரியாயிடுமாப்பா?" சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே மனைவி நந்தினி உள்ளே வந்தாள்.

"இங்க பாருங்க பக்கத்து பிளாட் ரக்ஷியப் பத்திதா இன்னும் பேசிட்டே இருக்கான். அவங்க அம்மாவுக்கே சங்கடமாப் போச்சு. வாலு…. அவ சாரி சொல்லிட்டா ஆச்சா? தப்பு தப்புதான்றான்… உங்க புள்ள அவங்க அப்பா மாறினு சொல்லி சமாளிச்சிட்டு வந்திட்டேன்," என்று கூறி சிரித்தாள் நந்தினி. "சரி வா ஷர்வின் தூங்கலாம்…"

அனைவரும் உறங்கிய போதும் அவன் மனம் உறங்கவில்லை. வேண்டாம்… பிராஜெக்ட் ரவியின் உழைப்பு அது எனக்கு வேண்டாம். எண்ணிய நொடியில் மனம் லேசாகி நிம்மதி பிறந்தது…. பாஸ்கரின் தொலைந்த நிம்மதி அவனே அறியாமல் அவன் அருகில் வந்தது.