சிறுகதை - காத்தாடி!

கபாலி பள்ளிக்கூட வாசலில் நின்றிருந்தான், கையில் ஒரு பையோடு!

பள்ளி கேட் பூட்டப்பட்டிருந்தது.

"தொரை, தொரை," என வாட்ச்மேனை கூப்பிட்டான்.

வாட்ச்மேன் திரும்பி பாா்த்தும், பாா்க்காதது போல அங்குமிங்கும் நடந்து கொண்டிருந்தான்.

கபாலிக்கு ஆத்திரம் வந்தது. வாசல் கதவில் ஏறிப் போகலாமா எனமனசு நினைத்தது!

கபாலியின் மனசாட்சி பேசியது. "ஏய் கபாலி, இப்பதான் திருந்தியிருக்க. தேவையில்லாம வம்பைை விலைக்கு வாங்கி கெடுத்துக்காதே," என்றது.

பொறுமை காத்தான். அவன் மகன் வேறு இந்த பள்ளில நாலாங்கிளாஸ்ல படிக்கறான்.

இப்போது கொஞ்சம் வேகமாகவே கூப்பிட்டான்.

வாட்ச்மேன் துரை வந்து கடுப்பாக, "யோவ், கபாலி! என்னய்யா வேணும்? காலைல வந்து ஏன்யா தொல்லை பண்றே?" என்றான்.

"சாரே ஒன்னுமில்ல சாரே, பெரிய சாரைப்பாக்கனும்."

"ஏன் எதற்கு?"

"இந்த பாா்சலை அவர்கிட்ட கொடுக்கனும்." - இது கபாலி.

"ஏன், எங்கயாவது திருடின பொருளா? இங்க கொண்டாந்து பதுக்கப்பாக்கறே?"

"அய்யா தொரை, நானு தொழில விட்டு பலமாதமாயிடுச்சு. நானே என்னோட பையனுக்காக திருந்திட்டேன். நீவேற கொஞ்சம் வாய மூடுய்யா," என்றான்.

"அது என்ன பாா்சல்? அதை எங்கிட்ட கொடு. நானு பெரிய சாா்கிட்ட கொடுத்திடறேன்," என்றான் வாட்ச்மேன்.

சத்தம் கேட்டு தலைமை ஆசிரியரே வெளியே வந்தாா்.

"வணக்கம் சாரே! ஒங்களைக் பாா்க்கத்தான் வந்தேன். இந்த பாா்சலை ஒங்க கிட்ட கொடுக்கனும்."

"சரி சரி, வாட்ச்மேன் அந்த பைய வாங்கிப் பிரி. ஏதாவது திருட்டுப்பொருளா இருக்கப்போவுது" என்றாா் எச்எம்.

"அய்யா , கொஞ்சம் கதவைத்தொறங்க. உங்க கிட்டதான் கொடுக்கனும். கொஞ்சம் பெரிய மனசு செஞ்சு கதவைத் தொறங்கய்யா. என் பொண்டாட்டி புள்ளை மீது சத்தியமா சொல்றேன். இது திருடினது இல்ல," என்றான்.

அரை யோசனையோடு வாட்ச்மேனை கதவைத் தொறக்கச் சொல்லிவிட்டு தன் அறைக்குப் போனாா் தலைமை ஆசிரியர்.

"சந்தோஷம் சாா்," என்றான் கபாலி.

பையை தூக்கிக்கொண்டு ஓடி தலைமை ஆசிரியர் முன்னால் அவரது அறையில் உட்காா்ந்து பாா்சலைப் பிரித்தான்.

ஆசிரியரும் வாட்ச்மேனும் உற்றுப் பாா்த்தாா்கள். புது மின் விசிறி!

"என்னய்யா? எங்க திருடின?" என்றாா் எச். எம்.

"அய்யா, பெரிய சாரே! செங்கல் சூளைல ஒழைச்சு சம்பாரிச்சதுய்யா. உங்க ஸ்கூல்லதான் என் மவன் படிக்கறான். நான் திருந்திட்டேன். என்னய திருந்த விடுங்கய்யா," என்றான் கபாலி.

"சரி சரி, வியாக்யானம் வேண்டாம். வந்த விஷயத்துக்கு வா," என்றாா் எச் எம்.

"அதொன்னுமில்லைய்யா! போனவாரம் நானும் என் பொஞ்சாதியும் ஓட்டு போட வந்தோம். என்னோட மவன் படிக்கற நாளாங்கிளாஸ்ல பூத் இருத்துச்சு. மேலே காத்தாடி இல்ல. வெயில்வேற சீமை ஓட்டிலே இறங்கி அனலா இருந்ததுச்சு. தோ்தல் அதிகாரியெல்லாம் ஒரு நாள் டூட்டி பாா்த்துட்டு போயிடறாங்க. பாவம் புள்ளைங்க வருஷம்பூரா அதோடு பாடம் நடத்துற வாத்யாரெல்லாம், புழுக்கத்தில பாடம் நடத்தறாங்க. வகுப்புல காத்து வசதி இருக்கனுமய்யா. அப்பதான் புள்ளைங்களுக்கு படிப்பு மனசுல பதியும். அதான் இந்த காத்தாடியை மேலே மாட்டுங்க. ஒவ்வொரு மாசமா வருமானத்தில இன்னும் காத்தாடி வாங்கித்தரேன்யா!" என்று சொன்னவுடன், எச் ,எம் உணர்வு பூா்வமாய் கபாலியின் கையை பிடித்து குலுக்கினாா்.

தனக்கு மேலே சுழன்ற மின் விசிரியை நிறுத்தினாா்.

"கபாலி ஒன்னப்பத்தி தப்பா நெனைச்சுட்டேன் மன்னிச்சுக்க," என்றாா்.

"அய்யா, பெரிய வாா்த்தையெல்லாம் சொல்லாதீங்க! ஏதோ மனசுல தோனிச்சு. அய்யா ஒரு வேண்டுகோள்... இதை யாா்கிட்டேயும் சொல்ல வேண்டாங்கய்யா," என வணக்கம் சொல்லி புறப்பட்டான் கபாலி.

கபாலியின் பெருந்தன்மையை நினைத்து எச்எம் பெருமைப்பட்டாா்.