சிறுகதை: குல்மோகர்கள் பூக்கும் நேரத்தில்...

உஜ்ஜெயினின் மங்கலான தெருக்கள், குங்குமம் வாசனையும், மண் நனைந்த வாசனையும், சொல்லப்படாத உணர்வுகளின் உரையாடலையும் தாங்கிக் கொண்டு புனிதமாய் இருந்தன. அந்த நகரம் ஒரு மணி சத்தத்தில் காலத்தை சீராக அசைக்கும் பழமையான தேவி நகரம்தான். அங்கேதான்... நடக்கவே கூடாத காதல் மெல்ல தொடங்கியது...

அநாயா கபூர் - பஞ்சாபியின் வீரமுள்ள மகளாக பிறந்தாலும், மல்வாவின் மண்ணில் வளர்ந்தவள். அவள் சிரிப்பில் வானத்தின் அகண்ட பரவல், நடனத்தில் நாதஸ்வர ராகங்கள், வார்த்தைகளில் வீரப்பேரழகி.

அர்ஜுன் மேனன் - அலப்புழை அருகே ஒரு குட்டி கிராமத்தில் பிறந்த, மலையாள கவிதைகளிலும், மழைக் காற்றிலும் நனைந்த ஒரு மௌன மனிதன். சில வார்த்தைகள்தான் பேசுவான்; ஆனால் அவை கடலின் ஆழம் கொண்டவை.

மிகப் பெரிய சந்திப்பு இல்லை... கல்லூரி மண்டப சுவரில் வண்ணமில்லாமல் இருக்கும் சுவர்ப்படம் பற்றி அநாயா கோபப்பட்டதில்தான் சந்தித்தார்கள். சுவரில் ஓவியமிட அர்ஜுன் நியமிக்கப்பட்டிருந்தான்.

“உன் ஓவியங்கள் என்ன இழப்புகளால் மட்டும்தான் நிரம்பியிருக்கு போல?” அவள் புன்முறுவலுடன் கேட்டாள்.

அவன் அவளது கண்களில் நேராகப் பார்த்தான். “என் உணர்வுகளே அப்படித்தான். ஒவ்வொருவரும் வானத்தை விழுங்க முடியாது, அநாயா.”

அவள் திரும்பிப் போனாள். ஆனால் ஒரு நிமிடம் நின்று சொன்னாள், “வாழ்க்கை வாசனை போல ஓவியமிடு.”

அடுத்த நாள், சுவரில் ஒரு சிகப்பு சல்வார் அணிந்த பெண், மழையில் சிரித்தபடி நின்றாள் - அவள்தான். அனாயா. வித்தியாசமாய். உயிரோட்டமாய். காதலாய்ச் சிரித்தவள்.

அங்கேதான் அவளுக்கு தெரிந்தது - அவன் ஏற்கனவே காதலித்துவிட்டான்.

பேச்சு சண்டை முதலாய்த் தொடங்கியது, நண்பனாய் வளர்ந்தது. கல்லூரி ஆர்ட் ஸ்டூடியோ பக்கத்திலிருந்த குல்மோகர் மரத்தின் கீழ், அவன் ஹெட்ஃபோன்ஸ் போட்டபடி வரைந்துக் கொண்டிருப்பான்; அவள், புத்தகம் வாசிக்கிற மாதிரி நடிப்பாள், ஆனால் அவனைத்தான் பார்த்துக் கொண்டிருப்பாள்.

அவன் கவிதைகள் கொடுத்தான்.

அவள் புயல்களை.

கைகளைத் தொடாமல், உதடுகளை சாய்க்காமல், பார்வையில் உருகிக் கொண்ட காதல். ஓர் அழகிய மழைக் கால இரவில், ஆர்ட் ரூமில், திரை பின்னால், முதல் முத்தம்... வெட்கமில்லாமல், தயக்கமின்றி, முழுக்க முழுக்க காதலால்.

இந்தியாவில் காதல் ஏற்கப்படும் விதியில்லை.

அவளுக்கான மாப்பிள்ளை ஒரு டெல்லி என்ஆர்ஐ.

அவனுக்கான பெண் திருச்சூரில் வசிக்கும் சங்கீத ஆசிரியை.

அவளது அம்மா கதறினாள்.

அவனது அப்பா வெறித்தான்.

பேசும் தொலைபேசிகள் மௌனமாகின.

மௌனம் கூச்சலாயிற்று.

“நாம் ஓடிப் போகலாம்,” என்றான் அர்ஜுன், ஷிப்ரா நதிக்குப்பின் பாலத்தில், ஒரு இரவில். “மும்பை, புனே எங்கேனும். நான் ஓவியம் வரைவேன். நீ நடனம்.”

“இல்லை,” மெதுவாக சொன்னாள் அநாயா. கண்ணீர் சொட்டத் தொடங்கியது. “நான் வாழ மறுக்கிறேன். ஆனால் உன்னுடன் ஒளியில் வாழ ஆசைப்படுகிறேன்.”

அவர்கள் தங்கினார்கள். சண்டை போட்டார்கள்.

காதல் காட்டிலும் உணர்வான கோரிக்கையாக மாறியது.

அவர்கள் இருவரும் மறைமுகமாக வாழ்ந்தார்கள்.

காதல் கடிதங்கள், இரவு தூக்கமில்லாத அழைப்புகள், நூலகத்தின் அடுக்குகளில் விழித்திராத ஒரு துயில்.

இரண்டு ஆண்டுகள்.

மற்றும் ஒரு அதிசயம்.

அநாயாவின் தந்தைக்கு பக்கவாதம்.

அர்ஜுன் தான் - ராத்திரி முழுவதும் ஐசியூவுக்குப் புறம் காத்திருந்தவன். எதிர்பார்ப்பு இல்லாமல். அன்போடு. பாசத்தோடு.

அந்த இரவு ஒரு மனதை மாற்றியது. மெதுவாக. ஆனால் திடமாய்.

குடும்பங்கள் மீண்டும் சந்தித்தன.

இந்த முறை, பில்டர் காபியும், லஸ்ஸியும்.

அல்வாவும், பாயசமும்.

இறுதியில், ஒரு பிப்ரவரி காலை, கோவிலின் மணி - தெய்வங்களுக்கு அல்ல, அர்ஜுனுக்கும் அநாயாவுக்குமானது.

அவள் வரவேற்கும் மணி ஒலிக்க, சாமந்தி பூவுடன், கேரள பட்டு சேலையில் வந்தாள். அவன் வெள்ளை முந்தில், அவளையே காண அசைந்தான். அவளது கரத்தில் கை வைத்து, மெதுவாக சொன்னான்:

"என் வாழ்க்கையே நீ."

இன்று, அந்த நகரத்தில் குல்மோகர்கள் மீண்டும் மலர்கின்றன.

அவர்கள் இருவரும் நடத்தும் ஒரு சிறிய ஆர்ட் கஃபே - "ரெட் ரெயின்".

அவன் வரைகிறான்.

அவள் நடனமாடுகிறாள்.

சுவர் முழுவதும் ஒரு பெண்ணின் உருவம் - வாழ்க்கையை ஓவியமா கேள்வியாய் கேட்டவள்... ஆனால் அதை உருவாக்கிவிட்டவள்.

அவர்கள் காதலிக்கவில்லை.

அவர்கள் உறுதியாக நின்றார்கள்.

அவர்கள் காதலித்தார்கள் - கவிதையை போல முடிவில்லாமல்.