அம்மா பணத்தின் அருமை தெரிந்தவள்.

அப்பா போனபிறகு வைராக்கியமாக அவனை வளர்த்து ஆளாக்கினாள். எருமைகளை வாங்கி, பால் கறந்து, தலைச்சுமையாய் மோர் விற்று, வரட்டி தட்டி விற்று...

கண்ணெதிரில் பார்த்து வளர்ந்தும் அதெல்லாம் ஏன் மனத்தில் பதியவில்லை?

அலட்சியம். எதிர்காலத்தை நினைக்கத் தெரியாத புத்தி. மேடு கடந்து வந்ததை மறந்தது... சம்சாரமாக வாய்த்தவளுமா இப்படி?

அம்மா முதல் மாதமே சரியாகச் சொன்னாள்.

''யப்பா! ஜாடிக்கு ஏற்ற மூடிய்யா; உன்னைவிட செலவாளியா இருக்கா. பார்த்துப் பொழைக்கணும் ராசா...''

பத்மா ஒரு ரூபாய் காரியத்திற்கு இரண்டு ரூபாய் கேட்கிறவள்.

அம்மாவுக்கும் அவளுக்கும் ஒத்துக்கொள்ளவில்லை. சில்லறைச் சண்டைகள். பூசல். புதுப் பெஞ்சாதி முகம் சுளிப்பதையும், இரவில் திரும்பிப் படுப்பதையும் சகிக்க முடியாமல் ஒருநாள் சத்தம் போட,

அம்மா கிராமத்திற்குப் போய்விட்டாள். அதே மாட்டுத் தொழுவம், வரட்டி, மோர் வியாபாரம்.

எப்போதோ ஒரு தடவை வந்து போவாள். ஐம்பது, நூறு அனுப்பும்போது பெற்றுக்கொள்வாள். சௌக்கியம் அறிய பதினைந்து காசில் கடுதாசு எழுதுவாள்.

தனது வீழ்ச்சிக்கு என்ன காரணம்? அம்மாவைப் போன்ற கண்டிப்பு இல்லாததா? நிர்வாகம் தெரியவில்லையா? சிக்கனம் தெரியாதவனின் நிறுவனம் நாசம்தானா?

சங்கரன் வீட்டிலிருந்தான். அவனைக் கண்டு தலையை மட்டும் அசைத்து வரவேற்றான். உள்ளே பேச்சுக் குரலில், சிரிப்பில் உறவினர்கள் வந்திருப்பது தெரிந்தது.

கோபிக்குச் சட்டென்று தனது விஷயத்தை ஆரம்பிக்க முடியவில்லை. "வீட்ல விருந்தாளிக வந்திருக்காங்க போல இருக்கு?" எனத் துவங்கினான்.

"ம்..."

''பிரண்டு ஒருத்தன் பைனான்ஸ் பண்றான். கேட்டுப் பார்க்கிறேன்னியே... அதான் தெரிஞ்சுட்டுப் போகலாம்னு..." தயங்கித் தயங்கிக் கேட்டான்.

"போன்ல அவனைப் பிடிக்க முடியலை. நேர்லதான் போகணும். போறேன்" என்றான் சங்கரன்.

"உங்கிட்டச் சொல்றதுக்கு என்ன... இருபதாச்சும் கிடைச்சாத்தான் கடையைத் திறக்க முடியும். கொஞ்சம் முயற்சி பண்ணிப் பாரு சங்கரன்."

"அதான் பார்க்கலாம்னு சொல்றன்ல. அப்புறம் என்னடா."

சினேகிதனின் முகத்தில் சலிப்பா, எரிச்சலா என்று தெரியவில்லை. உதவி எனக் கையேந்தும்போது எல்லா உறவுகளும் இப்படித்தான் ஆகி விடுகின்றன. விவரிக்க முடியாத மௌனம் கொஞ்ச நேரத்திற்கு இருந்தது.

விலகிச் செல்லும் சிநேகிதர்களின் முகங்கள் ஒவ்வொன்றாக ஞாபகத்திற்கு வர ...

கோபி விடைபெற்றுக் கொண்டு வெளியே வந்தான். நம்பிக்கை இலேசாக ஆட்டம் கொடுக்க, மனம் தடுமாறத் தொடங்கியது. ஒருவேளை சங்கரனும் கையை விரித்துவிட்டால்?

"இனி என்ன செய்யப் போறே?" அம்மாவின் கேள்வி முழு வீரியத்துடன் கொட்டியது.

வீடு திரும்பும் போது இருட்டிவிட்டது.

வாசலிலேயே காத்திருந்த அம்மா, "ஏய்யா இவ்ளோ நேரம்?" என எழுந்து நின்றாள்.

"நீங்கள்லாம் சாப்பிட்டாச்சாம்மா?"

''ஆச்சுய்யா.''

பத்மா அம்மா கொண்டுவந்த பலகாரங்களைத் தட்டில் வைத்துக் கொடுத்தாள். அம்மாவின் அதே கைப்பதம் - ஏதோ பழைய நாளின் ஒரு பண்டிகையை ஞாபகப்படுத்துவதைப் போல.

''போன காரியம் ஜெயமாய்யா?"

''இல்லம்மா. இனிமேல்தான் தெரியும்.''

''அம்மா பெருமூச்சு விட்டாள். கொஞ்சம் தயங்கி, ''பண விஷயமா?" என்று கேட்டாள் .

"ஆமாம்" கோபி தலையசைத்தான்.

"ஒருத்தன் காசு இன்னொருத்தன்கிட்ட வர்றது சாமான்யமா? எவ்ளோ?”

"....."

"சொல்லுய்யா. ஒரு நாலு, அஞ்சு தேவைப்படுமா?" அந்த எளிய மனுஷியால் அவ்வளவுதான் கற்பனை செய்துகொள்ள முடிந்தது. அவளை ஏமாற்ற விரும்பாமல், "அவ்ளோதான்" என்றான் கோபி.

"அது இருந்தா கடையைத் திறந்துரலாமா?"

"ம்..."

"நெசந்தானே? கவலையை விடு. நான் தர்றேன். நீ மத்த ஏற்பாடுகளைக் கவனி."

அம்மா திடீரென உற்சாகமடைந்தாள். தான் என்னவோ என்று பெரியதாக நினைத்திருந்த ஒன்று எளிதாகிவிட்ட மாதிரி இருந்தது அவளுக்கு.

''ஏதும்மா உன்கிட்ட அவ்ளோ பணம்?"

''பணமா இல்லை, கறவை மாடு மூணு இருக்குல்ல... வித்துக்கொண்டு வர்றேன்."

"அம்மா... "

''பேசாம இரு. கஷ்டத்துக்கு உதவாம அதெல்லாம் எதுக்கு? இதெல்லாம் ஒரு பாடம். இனிமேலாச்சும் கருத்தாப் பொழைக்கணும். பணத்தை மதிச்சுப் பாரு. உன் உழைப்புக்கு அது உன்கிட்ட சேருதா இல்லையான்னு...”

வெய்யில் இனி என்ன செய்யும் - சஞ்சீவன்!

Other Articles