இந்திய கலையின் நவரத்தினங்களை பற்றி தெரியுமா?

பொதுவாக நம் எல்லோருக்கும் நவரத்தினங்கள் என்றால், ஒன்பது ரத்தினங்களைக் குறிக்கும் என்று தெரியும். அவை, வைரம், மாணிக்கம், பவளம், புஷ்பராகம், நீலம், கோமேதகம், முத்து, மரகதம், வைடூரியம் ஆகியவை ஆகும்.

அதைப் போல முகலாய மன்னர் அக்பரின் அரசவை நவரத்தினங்கள் மிகவும் புகழ் பெற்றவர்கள் என்பதையும் நாம் அறிந்திருப்போம். அவர் அரசவையில் இருந்த ஒன்பது சிறப்புமிக்க அறிஞர்கள், கலைஞர்கள், அமைச்சர்கள் போன்றோரை இந்த நவரத்தினங்கள் குறிக்கின்றன. இதைத் தவிர நம் இந்திய கலையில் நவரத்தினங்கள் இருந்தனர் அதை பற்றி தெரியுமா உங்களுக்கு?

இந்திய கலையின் நவரத்தினங்கள் என்பவர்கள், இந்திய அரசால் தேசிய பொக்கிஷங்களாக அங்கீகரிக்கப்பட்ட ஒன்பது கலைஞர்கள் ஆவார்கள். 1970களின் பிற்பகுதியில், இந்த 9 கலைஞர்கள் தேசிய பொக்கிஷங்களாக தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டனர். இந்த கலைஞர்கள், இந்திய கலையின் வளர்ச்சிக்கு பெரும் பங்களிப்பை அளித்தார்கள்.

இந்திய கலையின் நவரத்தினங்கள்:

ராஜா ரவிவர்மா, ரவீந்திரநாத் தாகூர், ககனேந்திரநாத் தாகூர், அபனீந்திரநாத் தாகூர், நந்தலால் போஸ், ஜாமினி ராய், நிக்கோலஸ் ரோரிச், சைலோஸ் முகர்ஜி மற்றும் அம்ரிதா ஷெர்-கில்.

ராஜா ரவிவர்மா, சீதா பூமிபிரவேஷ் ,1880. இவர் "நவீனத்தின் தந்தை" என்று பரவலாகக் கருதப்படுகிறார். ராஜா ரவி வர்மா தனது நேர்த்தியான ஓவியங்களுக்காக மிகவும் பிரபலமானவர்.

ஐரோப்பிய நுட்பங்களைப் பயன்படுத்தி இந்தியப் பொருட்களை நேர்த்தியாக வரைந்த ஓவியங்கள் மற்றும் அச்சுகளுக்கு இவர் மிகவும் பிரபலமானவர். 1500 முதல் 1949 வரை இந்திய இராஷ்யமான திருவிதாங்கூர் அரச குடும்பத்துடன் நெருங்கிய உறவு இருந்த போதிலும், வர்மா மக்களின் கலைஞராகவே கருதப்பட்டார். இந்தியாவில் லித்தோகிராஃபியின் ஆரம்ப கால ஆதரவாளர்களில் இவரும் ஒருவராக இருந்தார் .

அபினித்ரநாத் தாகூர், ராணி திசரக்ஷிதா, 1911.வங்காள கலைப் பள்ளியின் நிறுவனர் என்ற முறையில், அபனீந்திரநாத் தாகூர் மேற்கத்திய கலை மற்றும் கலாச்சாரத்தை விட பூர்வீக கலாச்சார பாரம்பரியத்தை கொண்டாடும் ஒரு தனித்துவமான இந்திய கலையை நிறுவ முயன்றார். சுதேசி விழுமியங்களின் தீவிர வெளிப்பாட்டாளராக இருந்த தாகூர், மேற்கத்திய கல்வி கலைப் பள்ளிகளின் போதனைகளை உறுதியாக நிராகரித்தார். முகலாய மினியேச்சர்கள், அஜந்தா சுவரோவியங்கள் போன்ற பாரம்பரிய ஓரியண்டல் கலை வடிவங்களில் உத்வேகம் கண்டார்.

ககனேந்திரநாத் தாகூர், பெயரிடப்படாதது, 1920. அபனீந்திரநாத் தாகூரின் மூத்த சகோதரரான ககனேந்திரநாத் தாகூர், சுய பயிற்சி பெற்ற நீர் வண்ண ஓவியர் மற்றும் கார்ட்டூனிஸ்ட் ஆவார்.

அவரது சகோதரர் அபனீந்திரநாத்தைப் போலல்லாமல், ககனேந்திரநாத் கியூபிசம், எதிர்கால வாதம் மற்றும் ஜெர்மன் வெளிப்பாட்டு வாதம் போன்ற மேற்கத்திய கலை வடிவங்களைத் தழுவினார். இவரது விதிவிலக்கான ஓவியங்களுடன், இந்திய அரசியல்வாதிகள் மற்றும் வங்காள மக்களின் நையாண்டி கேலிச்சித்திரங்களுக்காகவும் ககனேந்திரநாத் நல்ல வரவேற்பைப் பெற்றார்.

அம்ரிதா ஷெர்-கில், சுய உருவப்படம், 1930. அம்ரிதா ஷெர்-கில் 20 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் தோன்றிய மிகச் சிறந்த புதுமையான பெண் கலைஞர்களில் ஒருவராகவும் மற்றும் நவீன இந்திய கலையில் முன்னோடியாகவும் இருந்தார். இவர் ஹங்கேரியில் ஒரு வசதியான குடும்பத்தில், சமஸ்கிருத மற்றும் பாரசீக அறிஞர் மற்றும் ஹங்கேரிய-யூத ஓபரா பாடகரான ஒரு இந்திய ஜாட் பிரபுவுக்குப் பிறந்தார். ஐரோப்பிய ஓவிய பாணி, குறிப்பாக பிந்தைய இம்ப்ரெஷனிஸ்ட் சகாப்தத்தங்களால் இவரது கலை உருவாகி இருந்தாலும், அஜந்தா குகைகளில் உள்ள ஓவியங்களுடன் முகலாய மினியேச்சர்களால் இவர் மிகவும் ஈர்க்கப்பட்டார்.

இவர் தனது வாழ்நாளில் உலகம் முழுவதும் பயணம் செய்தாலும், அம்ரிதா இந்தியா மற்றும் இந்திய மக்களுடன் மிகவும் சிறப்பு வாய்ந்த தொடர்பைக் கண்டார். இவர் தனது அருங்காட்சியகத்தை சாதாரண இந்திய மக்களிடம் கண்டுபிடித்தார் மற்றும் அவர்களின் அன்றாட வாழ்க்கையையும், செயல்பாடுகளையும் சித்தரிக்கும் துடிப்பான ஓவியங்களை வரைந்தார். பெரும்பாலும் "இந்திய ஃப்ரிடா கஹ்லோ" என்று குறிப்பிடப்படும் அம்ரிதாவின் மரபு வங்காள மறுமலர்ச்சியின் முன்னோடிகளின் மரபுக்கு இணையாக உள்ளது.

நந்தலால் போஸ், அன்னபூர்ணா , 1943. 19ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் ஒரு நடுத்தர வர்க்க வங்காள குடும்பத்தில் பிறந்த நந்தலால் போஸ், இந்திய வரலாற்றில் மிகவும் பிரபலமான சில படங்களை உருவாக்கினார். அஜந்தா குகைகளின் சுவரோவியங்களால் இவரது படைப்புகள் ஆழமாகப் பாதிக்கப்பட்டன. போஸுக்கு மதிப்புமிக்க பத்ம விபூஷன் விருது வழங்கப்பட்டது. பல கலை மற்றும் வரலாற்று முயற்சிகளில், இந்திய அரசியலமைப்பின் அசல் கையெழுத்துப் பிரதியை அலங்கரித்ததற்காக போஸ் நினைவுக் கூறப்படுகிறார்.

ஜமினி ராய், தாய் மற்றும் குழந்தை , 1920. இந்திய கலைத் திறமையின் புதையலில் மற்றொரு ரத்தினமான ஜாமினி ராய் மேற்கு வங்காளத்தின் பெலியடோரில் பிறந்தார். ராயின் துணிச்சலான, பரந்த தூரிகைத் தடவல்கள் மற்றும் காவி, இலை பச்சை, குங்குமம் மற்றும் நீல நிற தட்டையான பட்டைகள் பாரம்பரிய பெங்காலி காளிகாட் ஓவியத்தின் பெரும் செல்வாக்கைக் காட்டுகின்றன

ரவீந்திரநாத் தாகூர், நடனப் பெண், 1928/1940. நோபல் பரிசு பெற்ற கவிஞர் ரவீந்திரநாத் தாகூர் நவீன வங்காள இலக்கியத்தை மறுவடிவமைத்தார். 1919 ஆம் ஆண்டில், தாகூர் கலா பவனை நிறுவினார். இது இந்தியாவின் சிறந்த கலை நிறுவனங்களில் ஒன்றாக உள்ளது. தன்னுடைய மருமகன்களான அபனீந்திரநாத் மற்றும் ககனீந்திரநாத் போலல்லாமல், ரவீந்திரநாத் தனது வாழ்க்கையின் இறுதிக் காலத்தில் கலையின் பக்கம் திரும்பினார். நியூசிலாந்து ஸ்க்ரிம்ஷா சிற்பங்கள், ஜெர்மன் மரச்சிற்பங்கள் மற்றும் பசிபிக் தீவுகளின் சிற்பங்களால் ஈர்க்கப்பட்ட இவர், தன்னுடைய கையெழுத்துப் பிரதிகளின் ஓரங்களில் கவிதை மற்றும் பாடல் வரிகளுடன் தோன்றிய தனித்துவமான கலைப்படைப்புகளில் பிரதிபலித்தார்.

நிக்கோலஸ் ரோரிச், கிருஷ்ணா,1930. இந்தியாவைச் சாராத ஒரே கலைஞராக தேசிய பொக்கிஷமாக நிக்கோலஸ் ரோரிச் மட்டுமே பெயரிடப்பட்டுள்ளார். ரஷ்ய கலைஞரான இவர் இந்திய நாட்டோடு ஆழமான மற்றும் ஆன்மீக தொடர்பை வளர்த்துக் கொண்டார். மேலும் பனி மூடிய இமயமலை சிகரங்களை பனிக்கட்டி நீலம் மற்றும் துடிப்பான ஊதா நிறங்களில் ஒளிரச் செய்ததற்காக பாராட்டப்பட்டார். கலாச்சாரப் பொருட்களைப் பாதுகாப்பதில் ஆர்வமுள்ள ஆர்வலராகவும் மட்டுமில்லாமல் இவரது கலை நிலப்பரப்புடனான ஆழமான உறவையும் வெளிப்படுத்துகின்றன.

சைலோஸ் முகர்ஜி, (இரண்டு சகோதரிகள்) 1959. கலை விமர்சகர் ரிச்சர்ட் பார்த்தலோமிவால் இந்தியாவின் "அம்ரிதா ஷெர்-கில்லுக்குப் பிறகு மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க ஓவியர்" என்று வர்ணிக்கபட்ட சைலோஸ் முகர்ஜி, தனது வாழ்நாளில் சிறிய அங்கீகாரத்தை மட்டுமே பெற்றார். ஆயினும் கூட, இந்திய நவீனத்துவத்தில் இவரின் தாக்கம் மகத்தானது. மேலும் தொட்டுணரக்கூடிய மற்றும் துடிப்பான அடையாளங்களை உருவாக்க வண்ணப்பூச்சில் புதுமையான கீறல் செய்ததற்காக இவர் இன்னும் கொண்டாடப்படுகிறார்.

இந்த ஒன்பது கலைஞர்களும் இந்தியக் கலையின் முக்கிய அங்கமாக இன்றும் இருக்கிறார்கள். இவர்கள் அனைவரும் இந்தியக் கலை மற்றும் கலாச்சாரத்தை உலகறியச் செய்துள்ளனர்!!!!