சிறுகதை: கோமா!

லட்சுமியின் கைகளில் புதிய ஐபோன் பளபளவென்று மின்னியது. நீண்ட காலமாக சேமித்த பணத்தில் அதை வாங்கியதில் அவள் அடைந்த மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை. ஸ்கூட்டரின் வேகத்தை அதிகப்படுத்தினாள். சென்னை நகரின் பரபரப்பான சாலைகள் அவளுக்கு ஒரு விளையாட்டு மைதானம் போலத் தோன்றின. அவளது காதுகளில் ஏ.ஆர்.ரஹ்மானின் புதிய பாடல் ஒலித்தது. உலகம் முழுவதும் அவளது கட்டுப்பாட்டில் இருப்பது போல் உணர்ந்தாள். 

ஆனால், ஒரு நொடியில் எல்லாம் மாறிவிட்டது. ஒரு பெரிய லாரி அவளது குறுக்கே வந்தபோது, அவளது புதிய ஐபோன் கனவுகளுடன் அவள் வானத்தில் மிதப்பது போல் உணர்ந்தாள். அவளது ஸ்கூட்டர் தூக்கி எறியப்பட்டு, அவள் சாலையில் விழுந்தாள். இருள் அவளது கண்களை மெல்ல மெல்ல விழுங்கியது. பிறகு ஒரு கனமான மௌனம்...

கண்கள் திறந்தபோது, லட்சுமி தன்னை ஒரு விசித்திரமான, குழப்பமான இடத்தில் கண்டாள். அங்கு, வானம் ஒருவித சாம்பல் நிறத்தில் இருந்தது. சூரியன் இல்லை, சந்திரன் இல்லை, நட்சத்திரங்கள் இல்லை. ஒரு பயங்கரமான அமைதி அந்த இடத்தை ஆட்கொண்டிருந்தது. அவள் நின்றிருந்த இடம் ஒரு நகரம் போலத் தோன்றினாலும், அங்கே அனைத்தும் உடைந்திருந்தன. கட்டிடங்கள் அரைகுறையாக சிதைந்து, ஈர்ப்பு விசை இல்லாததுபோல வானத்தில் மிதந்து கொண்டிருந்தன. 

சில கட்டிடங்களின் சுவர்கள் மட்டும் மிதந்து கொண்டிருந்தன. கார் கதவுகள், உடைந்த ஜன்னல்கள், தரையில் சிதறிக் கிடந்த கண்ணாடித் துண்டுகள் - இவை அனைத்தும் விசித்திரமான முறையில் காற்றில் மிதந்தன. கீழே இருந்த தரை முழுவதுமாக உடைந்து, ஆங்காங்கே பெரிய பள்ளங்கள் இருந்தன. அந்தப் பள்ளங்களில் இருந்து மங்கிய வெளிச்சம் வெளியேறியது.

அந்த உலகில் இருந்த மனிதர்களும் அவளது மனதைப் போலவே உடைந்த நிலையில் இருந்தனர். ஒருவனின் கை இல்லை, இன்னொருவனின் பாதி முகம் இல்லை, இன்னொருவனின் கால் இல்லை. அவர்களின் உடலின் உடைந்த பகுதிகள் மின்சாரக் கம்பிகள், உலோகத் துண்டுகள், உடைந்த கண்ணாடித் துண்டுகளால் இணைக்கப்பட்டிருந்தன. சிலரின் முகத்தில் ரத்தக் கோடுகள் இருந்தன. 

லட்சுமி பயத்தில் உறைந்து போனாள். "நான் எங்கே இருக்கிறேன்? ஏன் எல்லாமே இப்படி உடைந்திருக்கிறது?" என்று தனக்குள்ளேயே முணுமுணுத்தாள். அப்போது அவளது அருகில் ஒரு இளைஞன் வந்தான். அவனது உடலின் ஒரு பகுதி முழுவதும் மின்சாரக் கம்பிகளால் பின்னப்பட்டிருந்தது. அவன் மெதுவாக லட்சுமியைப் பார்த்து, "நீயும் புதிதாக வந்திருக்கிறாயா?" என்று கேட்டான். அவனது குரலில் ஒருவித சோர்வு இருந்தது.

"ஆமாம். நீ யார்? இது என்ன இடம்?" லட்சுமி பதட்டத்துடன் கேட்டாள். 

"நான் ராமு. இது கோமாவின் சிதைந்த உலகம். இங்கு வருபவர்கள் அனைவரின் நினைவுகளும் அரைகுறையாகவே இருக்கும். அதனால்தான், இங்குள்ள எல்லாமே உடைந்த நிலையில் உள்ளன. நமது நினைவுகள் முழுமை அடையும்போதுதான், இந்த உலகமும் முழுமையடையும். நிஜ உலகில் நம்மால் கோமாவில் இருந்து வெளிவர முடியும்," என்று ராமு விளக்கினான்.

"அப்படியானால், நான் இன்னும் கோமாவில்தான் இருக்கேனா?" லட்சுமிக்கு ஒருவித பயம் தொற்றிக் கொண்டது. அவளது இதயம் வேகமாகத் துடித்தது.

"ஆமாம். இந்த உலகில் இருந்து வெளியேறினால் தான், நிஜ உலகில் நீ கண் விழிப்பாய். இல்லையென்றால், நிரந்தர கோமா நிலைக்குச் சென்றுவிடுவாய்," ராமு சொன்னான். அவனது வார்த்தைகள் லட்சுமியின் மனதில் ஒரு ஆழமான பயத்தை விதைத்தன.

"அப்படியானால், எப்படி வெளியேறுவது?" லட்சுமி ஆவலுடன் கேட்டாள். அவளது குரலில் ஒருவித அவசரம் இருந்தது.

ராமு மெதுவாகப் பேச ஆரம்பித்தான். "அதுதான் கடினமான வேலை. இந்த விசித்திர உலகில் நாம் தனியாக இல்லை. 'நிழல்கள்' என்று சில உயிரினங்களும் இருக்கின்றன. அவை, நம்மைப் போலவே உடைந்த நிலையில் இருக்கும். அவற்றுடன் நாம் மோதுவதோ, அவற்றிற்கு அருகில் செல்வதோ கூடாது. அவை நம்மைத் தொட்டால், நம்முடைய மீதி நினைவுகளும் அழிந்துவிடும். அப்போது, நாம் நிஜ உலகில் நிரந்தர கோமாவிற்கு சென்றுவிடுவோம்," என்று ராமு எச்சரித்தான். 

லட்சுமிக்கு இதைக் கேட்கும்போது உடல் நடுங்கியது. அவளது பயம் அவளது முகத்தில் தெரிந்தது. அவள் பயத்தை வெளியே காட்டாமல், "அப்படியானால், நாம் எப்படி அவற்றைத் தவிர்ப்பது?" என்று கேட்டாள்.

"நிழல்கள் இருளை விரும்பாது. எனவே, நாம் இருண்ட இடங்களில், மறைந்து வாழ வேண்டும். ஆனால், வெளிச்சமான இடங்களில் தான், நம்முடைய நினைவுகளைச் சேகரிக்க முடியும். இந்த உலகில் உள்ள அனைத்து பொருட்களும், உடைந்த மனிதர்களும், நம்முடைய நினைவுகளின் பிரதிபலிப்பு"  ராமு குழப்பமான ஒரு விளக்கத்தைக் கொடுத்தான்.

லட்சுமி ஆவலுடன் "இங்குள்ள எல்லாவற்றையும் சரி செய்ய முடியுமா?" என கேட்டாள்.

"முடியாது. ஆனால், நமது நினைவுகளை நாம் முழுமையாகச் சரி செய்தால், இந்த உலகம் தானே முழுமையடையும். நாம் நமது நினைவுகளைச் சேகரிக்க வேண்டும். அதுதான் நாம் இந்த உலகில் இருந்து வெளியேற ஒரே வழி," ராமு சொன்னான்.

லட்சுமி, ராமுவுடன் சேர்ந்து ஆபத்துக்கள் நிறைந்த வெளிச்சமான பகுதிகளுக்குச் செல்ல ஆரம்பித்தாள். இருண்ட இடங்களில் நிழல்கள் இல்லை, நினைவுகளும் இல்லை. அவர்கள் ஒரு உடைந்த கட்டிடத்தின் உள்ளே சென்றனர். அந்தக் கட்டிடம் முழுவதும் உடைந்திருந்தது. சில கட்டிடங்களின் பகுதிகள் காற்றில் மிதந்தன. அந்தக் கட்டிடத்திற்குள் நுழையும்போது, ஒருவித பனிமூட்டம் லட்சுமியின் கண்களை மறைத்தது. உள்ளே ஒரு வெளிச்சமான பகுதி இருந்தது. அந்தப் பகுதி பளபளவென்று மின்னியது. உள்ளே ஆயிரக்கணக்கான உடைந்த பொருட்கள் இருந்தன. சில பொருட்கள் லட்சுமியின் நினைவுகளில் இருந்தவை. ஒரு குழந்தைப் பருவ பொம்மை, அவளது பள்ளி சான்றிதழ், அவளது பெற்றோரின் புகைப்படம், அவளது காதலனின் கைக்குட்டை, என அவளது கடந்தகால நினைவுகளைக் கொண்டு வந்த சில பொருட்கள் அங்கு இருந்தன.

"இந்தப் பொருட்களை நீ முழுமையா பார்க்கணும். உன் நினைவுகளைச் சேகரிச்சு, உன்னோட கடந்த காலத்தை நீ முழுமையா உணர வேண்டும்," ராமு லட்சுமியிடம் சொன்னான்.

லட்சுமி அந்தப் பொருட்களை ஒவ்வொன்றாகப் பார்த்தாள். ஒரு பழைய விளையாட்டுப் பொம்மையைப் பார்த்தபோது, அவளது குழந்தைப்பருவ நினைவுகள் பளிச்சென்றுத் தோன்றின. அவள் அந்தப் பொம்மையுடன் விளையாடிய நாட்களும், அவளது பெற்றோருடன் விளையாடிய நினைவுகளும் மனதில் ஓடின. அப்போது அந்த பொம்மை முழுமையடைந்தது போல அவளுக்குத் தோன்றியது. அவளது பள்ளி சான்றிதழைப் பார்த்தபோது, அவள் பள்ளியில் வாங்கிய முதல் பரிசின் நினைவுகள் மனதில் ஓடின. அப்போது அந்தச் சான்றிதழ் முழுமையடைந்தது. அவளது காதலனின் கைக்குட்டையைப் பார்த்தபோது, அவளது முதல் காதலின் நினைவுகள் தோன்றின. அவனது முதல் முத்தம், அவனது அணைப்பு, அவனது அன்பு அனைத்தும் அவளது நினைவில் தோன்றின. அந்தக் கைக்குட்டை முழுமையடைந்தது.

அப்போது, அவர்களின் அருகில் ஒரு நிழல் வந்தது. அதன் கண்கள் மட்டும் சிவப்பு நிறத்தில் பிரகாசித்தன. அது மெதுவாக அவர்கள் இருந்த இடத்திற்கு நகர்ந்து வந்தது. "பயப்படாதே லட்சுமி. நாம் இருளில் இருந்தால், அது நம்மை விட்டுப் போய்விடும்," ராமு சொன்னான். ஆனால், லட்சுமி பயத்தினால், திடீரென ஒரு வெளிச்சமான இடத்திற்கு ஓடினாள். அந்த நிழல், வேகமாக அவளைப் பின் தொடர்ந்தது.

"லட்சுமி, திரும்பி வா!" ராமு கத்தினான். ஆனால் லட்சுமி பயத்தில் அவன் வார்த்தைகளை காதில் வாங்கவில்லை. அவள் ஓடிக் கொண்டே இருக்க, அந்த நிழல் அவளை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. லட்சுமிக்கு, தனது வாழ்க்கை ஒரு நொடியில் முடிந்துவிடும் என்று தோன்றியது. அவள் கீழே விழ, அந்த நிழல் அவளருகில் வந்தது. அதன் கண்கள் லட்சுமியின் கண்களை நேராகப் பார்த்தன.

லட்சுமியின் மனதில், அவள் விழுந்து கொண்டிருந்த போது, அவளது காதலன், அவளது பெற்றோரின் முகம், அவளது நண்பர்களின் முகம், எல்லாமே தோன்றின. அவள் அவளது வாழ்க்கையை, ஒரு முழுமையான நிலையில் அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளது வாழ்வில் நடந்த ஒவ்வொரு சந்தோஷமான, துக்கமான நிகழ்வுகளும் அவளது மனதில் தோன்றின. அவளது முதல் ஐபோன், அவளது முதல் வேலை, அவளது முதல் சம்பளம் என அனைத்தும் அவளது நினைவில் தோன்றின. அந்தக் கணத்தில் அவளது நினைவுகள் முழுமையடைந்தன.

லட்சுமி, அந்த நிழலின் கண்களைப் பார்த்தபோது, அது அவளது உடலுக்குள் நுழைந்துவிட்டது. லட்சுமி பயத்தில் அலறினாள். ஆனால், அவளது உடல் முழுவதும் ஒருவிதமான வெப்பம் பரவ ஆரம்பித்தது. அந்த நிழல், ஒரு ஒளியாக மாறி, அவளது நினைவுகளை மேலும் முழுமையாகப் பூர்த்தி செய்தது.

லட்சுமி, அப்போது ஒரு பெரிய வெளிச்சத்தைப் பார்த்தாள். அது ஒரு வாசல் போலத் தோன்றியது. "லட்சுமி! நீ உன் நினைவுகளைச் சேகரிச்சுட்ட. இப்ப நீ போகலாம்," ராமு சொன்னான். அவன் மெதுவாகக் கரைந்து ஒரு ஒளிப் புள்ளியாக மாறினான். அவனும் அவளுடைய நினைவுகளின் ஒரு பகுதி என்று லட்சுமிக்கு அப்போதுதான் புரிந்தது.

அந்த வெளிச்சத்தை நோக்கி லட்சுமி ஓடினாள். அவள் அந்த வெளிச்சத்தின் உள்ளே சென்றபோது, அவளது கண்கள் மெதுவாகத் திறந்தன.

அது ஒரு மருத்துவமனை. அவள் ஒரு படுக்கையில் படுத்திருந்தாள். அவளது அருகில் அவளது பெற்றோரும், அவளது காதலனும் இருந்தனர். அவள் அவர்களைப் பார்த்து, மெதுவாகச் சிரித்தாள். "லட்சுமி! நீ கண்முழிச்சுட்ட. ரொம்ப சந்தோஷம்," அவளது தாய் அவளைக் கட்டி அணைத்துக் கொண்டாள்.

தனது கடந்த கால நினைவுகளைப் பற்றி லட்சுமி நினைத்துக் கொண்டாள். அவளது மனதில், ராமு கூறிய கடைசி வார்த்தைகள் ஒலித்தன. "கோமாவின் சிதைந்த உலகம், நம்முடைய நினைவுகளின் பிரதிபலிப்பு. அதை நாம் முழுமைப்படுத்தினால் தான், நிஜ உலகில் நம்மால் கோமாவில் இருந்து எழ முடியும்."